Glasilo Podružnice Srpskog lekarskog društva Zaječar

Godina 2005     Volumen 30     Broj 1
Home ] Gore/Up ]<<< ] >>> ]

 

 
   
Prikaz knjiga i radova iz drugih časopisa
 
     
     
  CAN WE PREVENT CEREBRAL PALSY?
(Možemo li prevenirati cerebralnu paralizu?)
K. B. Nelson, The New England Journal of Medicine, 2003, Oct 30, vol 349,1765-1769

Cerebralna paraliza (CP) je grupa stanja koja se odlikuje hroničnim poremećajima kretanja ili ustajanja; u osnovi je cerebralna, javlja se rano u životu i nije progresivnog karakrtera. Heterogena je i u manifestacijama i u uzrocima javljanja. U ovom radu dat je kratak pregled dokaza koji podržavaju ili ne podržavaju hipotezu da CP možemo prevenirati sredstvima kojima raspolažemo.
Jedna studija bazirana na populaciji sprovedena u SAD koja prati pojavu CP ima za zaključak da "suprotno početnim očekivanjima zbog poboljšanja u perinataloj medicini uključujući upotrebu fetalnog monitoringa i carskog reza prevalencija CP se ne smanjuje." Rezultati ostalih studija o ovoj temi ovo potvrđuju, osim jedne skorašnje studije o novorođenčadi male težine na rođenju.
Iako skorašnja studija pokazuje da primena progesterona može da smanji rizik od prevremenog porođaja, što je bitan faktor povezan sa CP, to se još nije pokazalo ostvarljivim. U SAD broj prevremeno rođene dece se nije menjao od 1990.
Neki uspesi u prevenciji stečenih motornih i drugih poremećaja postignuti su izbegavanjem izlaganja trudnica živi, vakcinacijom protiv rubele, dodatkom joda u sredinama gde je kretenizam endemski, a kod dece kontrolom hiperbilirubinemije, izbegavanjem izlaganja benzil – alkoholu i vakcinacijom protiv osipnih groznica. Ipak, uzroci nastanka CP nisu zajednički. Eliminacija CP nije smanjila incidenciju ove bolesti ni u razvijenim zemljama.
Po podacima randomiziranih kliničkih studija oskudeva se u intervencijama koje mogu smanjiti broj obolelih od CP npr. kod prevremeno rođene dece primena antenatalnih steroida kod trudnica, magnezijum sulfata i tireoidnih hormona (kod hipotireodinih). Takođe, broj oboljevanja od CP nije smanjen ni davanjem surfaktanta, vitamina K i fenobarbitona prematurusima.
Iako su terminski rođena deca u manjem riziku od oboljevanja, ipak ona čine oko polovine dece sa CP.
Postoji nekoliko uzroka čija bi prevencija mogla smanjiti broj obolelih od CP. To su: perinatalni moždani udar, intrauterine infekcije, višestruka trudnoća, asfiksija na rođenju.
Neuroimaging metode su pokazale da postoji ishemijski arterijski deficit pre rođenja ili u prvim mesecima života kod 1 od 4000 terminskih novorođenčadi. Kod drugih su snimanja sprovedena posle razvoja hemipareze ili napada. Faktori koji dovode do udara su: urođena ili stečena trombofilija majke ili deteta, placentarna tromboza, infekcije i upotreba intravaskularnog katetera. Carski rez je rizik za trombozu kod majke, ali ne postoje dokazi da smanjuje ili povećava rizik za CP dece.
Horioamnionitis je povezan sa povećanim rizikom od CP kod novorođenčadi koji su teži od 2500g. Kod prematurusa je infekcija ređi uzrok i bolest je lakšeg oblika. Najčešći uzročnici su virusi toksoplazmoze, rubele, citomegalovirusi, HSV (TORCH). Zbog neprecizne definicije zapaljenja i toksičnosti antibiotika, ne postoje validne studije koje bi pokazale sigurnost i efikasnost njihove upotrebe u sprečavanju neuroloških posledica.
Višestruka trudnoća je faktor rizika za CP, čak i do 10%, zbog rizika od prevremenog porođaja i smrti jednog ploda. Ne postoje podaci da bi neka intervencija (amnioredukcija, laserska koagulacija) smanjila rizik od oboljevanja ploda koji preživi.
Najčešći uzrok perinatalne asfiksije koji izaziva CP je zatezanje pupčane vrpce i povezano je sa spastičnim kvadriplegičnim oblikom i diskinezijom, ali ne i sa hemiplegičnim i diplegičnim oblikom. Ostali uzroci su placentarna abrupcija, prolaps pupčanika, veliki placentarni infarkt ili šok različitog porekla kod majke.
U 7 velikih studija pokazalo se da postoji veći broj (signifikantan ili nesignifikantan) CP kod dece čije su majke bile na električnom fetalnom monitoringu, tako da je zaključak da je on doneo više štete nego koristi.
Zato što je u samo malom broju slučajeva poznat uzrok bolesti, potrebne su nove hipoteze, životinjski modeli i nova klinička ispitivanja. Na osnovu svega izloženog, postoje male šanse da se sadašnjim mogućnostima može prevenirati CP.

Priredili: Ljiljana Jović, Miljan Jović



INCIDENCE AND PROGNOSIS OF SYNCOPE
(Incidenca i prognoza sinkope)
E. S. Soteriades, J. C. Evans, M. G. Larson, M. H. Chen, L. Chen, E.J. Benjamin, D. Levy: Incidence and prognosis of syncope. The New England Journal of Medicine, 2002, Sep 19, vol. 347:878-885

Sinkopa se definiše kao iznenadni gubitak svesti udružen sa gubitkom posturalnog tonusa, praćen spontanim oporavkom. Međutim, epidemiologija i prognoza sinkope još nije objašnjena. Iako ima mnogo verovatnih uzroka, nekoliko studija je proučavalo tri uzroka sinkope: kardijalni, nekardijalni i nepoznati. Ranija proučavanja ovog problema su sprovođena u službama hitne pomoći, bolnicama i među strogo selektovanim grupama pacijenata. Malo se zna o prognozi sinkope koja potiče od specifičnih uzroka.
U ovoj studiji praćeno je 7814 pacijenata (3563 muškaraca i 4251 žena). Razlozi sinkope kod ispitanika bili su: kardijalni uzroci (13,2% kod muškaraca i 6,7% kod žena), nepoznati uzroci (31,0% kod muškaraca i 40,7% kod žena), moždani udar i tranzitorni ishemični atak (4,3% kod muškaraca i 4,0% kod žena), iznenadni napadi bolesti (7,2% kod muškaraca i 3,2% kod žena), vazovagalna sinkopa (19,8% kod muškaraca i 22,2% kod žena), ortostatska sinkopa (8,6% kod muškaraca i 9,9% kod žena), lekovi (6,3% kod muškaraca i 7,2% kod žena), drugi uzroci (9,5% kod muškaraca i 6,1% kod žena). Nakon svega, 56% pacijenata koji su doživeli sinkopu je posetilo lekara.
U ovoj studiji pronađena je slična incidenca sinkope kod muškaraca i kod žena.. Incidenca je bila skoro udvostručena kod ispitanika sa istorijom kardiovaskularne bolesti. Mortalitet je bio oko 30% veći kod ispitanika sa sinkopom i pacijenata sa sinkopom nepoznatog uzroka nego kod pacijenata koji nisu doživeli sinkopu. Nađeno je takođe da kardijalna sinkopa povećava rizik za nastanak fatalnog ishoda, dok neurološka sinkopa povećava rizik za nastanak moždanog udara, kao i smrtnog ishoda.
Nekoliko drugih studija je ispitivalo sinkope kojima pri prvom događaju nije nađen pravi uzrok. Oni pacijenti kod kojih je kasnije otkriveno da ova vrsta sinkope ima poreklo u bolesti kardiovaskularnog sistema, imali su povećan rizik od fatalnog ishoda nego ostala populacija. Elektrofiziološka ispitivanja i elektrokardiografski monitoring kod visoko selektovanih podgrupa pacijenata su pokazala da je u 45 – 80% slučajeva sinkope koji su klasifikovani kao sinkope nepoznatog uzroka pravi uzrok bio srčanog porekla.
Ispitanoci sa sinkopom neurološkog porekla imaju više nego dvostruko veći rizik za moždani udar - fatalni ili ne, nego osobe koje nisu doživele sinkopu. Još veći je rizik kod pacijenata koji već imaju verifikovanu cerebrovaskularnu bolest.
Među ispitanicima sa sinkopom neidentifikovanog uzroka, najveća grupa sastojala se od onih sa vazovagalnom sinkopom na prvom mestu, uključujući i ortostatsku i sinkopu izazvanu lekovima. Među ovim pacijentima nije dokazan povećan rizik za fatalni ishod bilo kog uzroka.
Ova saznanja sugerišu da osobe sa sinkopom kardijalnog porekla spadaju u grupu sa povećanim morbiditetom i prevremenim fatalnim ishodom zbog kardiovaskularnih oboljenja, te ih treba pažljivo pratiti. Osobe sa sinkopom nepoznatog porekla čine jednu mešovitu grupu sa povećanim rizikom za fatalni ishod. Zaključak je da kod ovih pacijenata kompletan dijagnostički tretman ima svoje puno opravdanje. Kod pacijenata sa sinkopom neurološkog porekla mora biti isključena preegzistirajuća cerebrovaskularna bolest, ili , ako se ona ipak dokaže, mora se pristupiti terapijskim modalitetima. Na kraju možemo reći da vazovagalna sinkopa ima benignu prognozu.

Priredili: Miljan Jović, Ljiljana Jović

 
 
Home ] Gore/Up ]<<< ] >>> ]
Infotrend Crea(c)tive Design Revised: 20 May 2009