| |
|
|
Sindrom hiperaktivne bešike
(OAB)
Prof. dr .sci. med. Velibor Marković
,,URO-MEDICA’’, POLIKLINIKA
Medju raznim oblicima disfunkcije mokrenja sindrom hiperaktivnosti
bešike je novientitet. Internacionalno drustvo za kontinenciju
predlozilo je (2002 god.) naziv: Overactive bladder (OAB). Za ovaj
sindrom karakterističan je simptom o kompleks kojeg čine urgentni nagoni
na mokrenje sa ili bez urgentne inkontinencije,obično udruženi sa
polakisurijom i nokturijom. Značajno je da ovi simptomi postoje iako
bolesnik nemaurinarnu infekciju i organska oboljenja mokraćne bešike.
Prevalencija sindroma je velika. Procenjuje se da 8% do 20% adultnih
osoba ima OAB. Učestalost je slična kod žena imuškaraca i raste sa
starenjem.
Uzroci OAB mogu biti različita oboljenja CNS kojaizazivaju neuropatsku
hiperaktivnost detrusora. Subvezikalna opstrukcija je čest uzrok OAB,
narocito kod muškaraca .Razlicita oboljenja prostate i opstrukcija
uretre su čestuzrok OAB.Kod znatnog broja bolesnika uzrok OAB nije
poznat pa se govori o idiopatskoj hiperaktivnosti detrusora.
Dijagnoza OAB je jednostavna jer postoji karakterističan simptomo
kompleks.Urodinamičko ispitivanje pokazuje da postoji Detrusor
Overactivity, ali je to retko potrebno.
Za lečenje OAB koriste se bihevioralna terapija, antimuskarinski lekovi
i rehabilitacija mišića karličnog dna.Bihevioralna terapija sastoji se u
edukaciji bolesnika o suštini njegovebolesti uključujući i osnovne
podatke o anatomiji i funkciji mišića karličnog dna.
Bolesnik mora biti upoznat sa načinom aktivacije levatora u momentu
urgencije, kao i sa načinom života i ishrane. Treba ga upozoriti na
stetan uticaj alkohola, pušenja i prekomerne upotrebe kofeina.
Trening bešike izvodi se po uputstvu urologa i
fizioterapeuta.Rehabilitacija mišića karličnog dna je u domenu
fizioterapeuta.
Britanski autori smatraju da od samog početka lečenja treba ukljuciti i
antimuskarinske lekove. Od lečenja se ne moze očekivati izlečenje, već
samo znatno ublažavanje simptoma bolesti sa podnošljivim kvalitetom
zivota.
Uloga kardijalnih
biomarkera u proceni ranih kardiovaskularnih
Abnormalnosti kod asimptomatskih predijaliznih bolesnika sa IV i V
stadijumom hronične bubrežne bolesti
Prim. Dr sci. Med. Dr Biserka Tirmenštajn Janković
ZC ZAJEČAR
UVOD: Kardiovaskularne bolesti su najčešći uzrok smrti bolesnika sa
terminalnom fazom hronične bubrežne bolesti (HBB) i smatraju se
odgovornim za više od 50% svih smrtnih ishoda. Cilj: Istraživanje je
bilousmerenona a) odredjivanjevrednostikardijalnihbiomarkera (TnT, TnI,
BNP, NT-proBNP i hsCRP) i procenu ehokardiografskih parametara leve
komore (LV) u grupi asimptomatskih predijaliznih bolesnika sa IV i V
stadijumom HBB; b) ispitivanje povezanosti pojedinih biomarkera sa
kliničkim podacima, biohemijskim parametrima i poremećajima strukture i
funkcije LV, verifikovanim konvencionalnom ehokardiografijom i
tehnikomtkivnog Doppler-a (TDI).
METODE: U grupi asimptomatskih, predijaliznih bolesnikasa IV i V
stadijumom HBB (N=61, 34M, prosečne starosti 62.6±13,6 god, GFR 15.8±5.7
ml/min) i kontrolnoj grupi zdravih osoba srodnih po starosti i polu
(N=22) izvršene su rutinske laboratorijske analize, uz odredjivanje
cirkulišućeg nivoa kardijalnih biomarkera. Ehosonografskim pregledom
karotidnih arterija ispitana je debljina intime-medije zadnjeg zida
zajedničke karotidne arterije (DIM), prisustvo plakova i kalcifikacija.
Svi ispitanici su podvrgnuti pregledu metodom konvencionalne M-mode i
dvodimenzionalne ehokardiografije, a takodje je izvršena i Doppler
analiza transmitralnog protoka tokom dijastole. Dijastolna funkcija je
definisana maksimalnom brzinom rane (E) i kasne faze komorskog punjenja
(A), kao i odnosom E/A. Za procenu funkcije LV pomoću TDI, odredjivane
su brzine septalnog i lateralnog mitralnog anulusa: rana dijastolna
(E'), kasna dijastolna (A'), maksimalna sistolna (S'), kao i odnos
E'/A'. Kao indeks pritiska punjenja LK, izračunat je odnos E/E'.
REZULTATI: U bolesničkoj grupi je zabeležen značajno veći indeks mase
leve komore (LVMI: 170.0±48.9 vs 129.7±24.1; p=0.000) i veća učestalost
hipertrofije LV ((LVH: 91.8% vs 68.2%; p=0.011) nego u kontrolnoj grupi.
Sistolna funkcija LV nije bila značajno izmenjena kod bubrežnih
bolesnika, ali je dijastolna funkcija bila poremećena, sa nižim
vrednostima E’s (p<0.001), E’l (p<0.05) i Vp (p<0.01) i višim
vrednostima E/E’ (p<0.001). Prosečne vrednosti svih kardijalnih
biomarkera bile su značajno više u bolesničkoj grupi: hsCRP-a (p<0.05),
BNP-a (p<0.01), NTproBNP-a (p<0.001), TnT-a (p<0.001) i TnI-a (p<0.01).
Multivarijantnom linearnom regresionom analizom, utvrdjeni su faktori sa
statistički značajnim uticajem na nivo kardijalnih biomarkera kod
bubrežnih bolesnika. Nivo hsCRP-a bio je nezavisno povezan sa DIM
karotidnih arterija, SE, brojem leukocita i padom zasićenja transferina
(R2=0.508). Nivo BNP je bio značajno povezan sa nižom brzinom A’s i
višim odnosom E/E’, a od kliničkih varijabli sa nižim BMI, starijim
životnim dobom i proteinurijom (R2=0.632). Nivo NT proBNP je bio
pozitivno povezan sa odnosom E/E’s i dimenzijama LA, a negativno sa FS,
holesterolom i Hb (model R2=0.531). Na nivo TnI statistički značajan
uticaj ostvarili su IVSTd, LVESD, VLDL holesterol i Tei index
(R2=0.383), a na nivo TnT alkalna fosfataza, A’l i Hct (R2=0.502).
ZAKLJUČAK: Rezultati našeg istraživanja ukazuju da su brojne
kardiovaskularne abnormalnosti u značajnoj meri zastupljene već kod
asimptomatskih bolesnika sa HBB u predijaliznom periodu. Nivoi svih
kardijalnih biomarkera su značajno viši kod bubrežnih bolesnika u odnosu
na kontrolnu grupu i povezani su sa kardiovaskularnim abnormalnostima
strukture i funkcije leve komore koje su detektovane ehokardiografskim
pregledom (BNP, NT-proBNP, TnI, TnT) ili sa ehosonografskim parametrima
karotidne ateroskleroze (hsCRP).
|
|
|
|
