|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
| [ Program ]
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
XXX Timočki medicinski dani
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Spisak radova |
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
96. Incidenca postpartalnih histerektomija u OB "Stefan Visoki" Smederevska Palanka Nada Radulović Opšta Bolnica "Stefan Visoki" Smederevska Palanka UVOD. Histerektomija posle porođaja predstavlja urgentnu intervenciju u nizu intervencija koje se primenjuju posle porođaja, radi zaustavljanja krvavljenja koje ugrožava život porođene pacijentkinje. Svako obilno krvavljenje po porođaju daje dramatičnu kliničku sliku, pri čemu se pristupa nizu radnji da bi se zaustavilo krvavljenje i dalje produbljivanje šoknog stanja. Ukoliko ne dođe do saniranja krvavljenja, pristupa se operativnom rešavanju zaustavljanja daljeg krvavljenja koje se sastoji u konzervativnom rešavanju, postavljanjem kompresionih šavova i na kraju evakuaciji uterusa. U literaturi je zabeležena incidenca postpartalne histerektomije koja se kreće od 1/300 porođaja do 1/5000 porođaja. Uzrok masivnom krvavljenju je u zavisnosti od studija zabeležen najviše kod postojanja urasle posteljice ili postojanja atonije. CILJ rada je da se prikaže incidenca postpartalnih histerektomija na našem odeljenju od 1.I 2005. – 31. XII 2010. MATERIJAL I METODE. Analizirane su istorije bolesti, operativni protokoli, patohistološki nalazi u periodu od 2005 – 2010. U ovom periodu je bilo 3936 porođaja pri čemu je učinjeno 9 histerektomija. REZULTATI. Ovom studijom se uočava da 2005. i 2008. god. nije bilo slučajeva postpartalnih histerektomija, dok je 2010. godine bilo 6 histerektomija. Prosečna starost pacijentkinja je 28 godina a paritet dva porođaja. Od 9 pacijentkinja koje su operisane 5 je porođeno vaginalnim putem gde je u četiri slučaja primenjena stimulacija, dok su četiri pacijentkinje porođene operativnim putem – carskim rezom, i to u tri slučaja planiranim carskim rezom zbog prethodnog carskog reza i jedna pacijentkinja je operisana hitnim carskim rezom zbog placente previje. Sve su pacijentkinje po porođaju tretirane medikamentoznom terapijom uterotonicima, kao i primenom krvi i krvnih derivata u proseku 1335 ml Er i 1300 ml plazme. Kod tri pacijentkinje, koje su porođene vaginalnim putem, su učinjene tamponade uterusa, koje nisu dale pozitivne efekte uz prethodne revizije materične duplje. Kod osam pacijentkinja se radilo o krvavljenju u prvih 24 h dok je kod jedne 5. dana posle obilnog krvavljenja i revizije uterusa i posledične perforacije uterusa urađena operacija. Prosečna pojava krvavljenja se javlja oko 14 sati po porođaju, dok je najveći broj (8 slučajeva) bio u proseku u prvom satu po porođaju. Razmatranjem HP nalaza, klinička slika i HP nalazi se poklapaju sem u dva slučaja gde je klinička slika davala utisak atonije, međutim HP nalaz ukazuje na postojanje placente akrete i inkrete. Prosečna težina novorođenčadi je 3400 gr., dok su u dva slučaja, rođene dve bebe sa TT preko 4000 gr kod kojih se kao komplikacija javljaju atonija i ruptura uterusa što su kao moguće komplikacije, gde je krajnji ishod histerektomija, opisane u literaturi. ZAKLJUČAK. Prosečna incidenca je 1/437 porođaja, s tim što treba imati u vidu da se 2010. godine dogodio veliki broj histerektomija u odnosu na broj porođaja i iznosi 1/95 za razliku od ostalog vremenskog perioda, koji obuhvata petogodišnji period sa 3368 porođaja i tri slučaja, pa je histerektomija zastupljena u 1/1122 porođaja.U literaturi se takođe može pronaći podatak da se zastupljenost postpartalnih histerektomija kreće od 0,02 – 0,3 % a u našoj ustanovi je 0,23 %. Pored dramatičnih situacija koje smo imali, uspeli smo sve pacijentkinje da rešimo u našoj ustanovi, smrtnih ishoda nismo imali. e- mail: ranikola@open.telekom.rs 97. ASA klasifikacija i procena perioperativnog rizika Aleksandar Ćirić Opšta bolnica Pirot UVOD : Poslednjih godina sve se veća pažnja poklanja bezbednosti i sigurnosti pacijenta za vreme operacije i anestezije. U razvijenim zemljama osnovana su i udruženja koja se bave ispitivanjem sigurnosti anestezije po bolesnika. Jedno od najpoznatijih je The Anesthesia Patient Safety Foundation, vodeća organizacija za preporuke i protokole sigurne anestezije u SAD. Opšte stanje bolesnika, adekvatna preoperativna priprema i preanestetička procena rizika i mogućih komplikacija koje mogu nastati tokom izvođenja operacije i anestezije, od najvećeg su značaja za bezbednost pacijenta. Na poslednjem Evropskom Kongresu anesteziologa u Finskoj 2010.god. usvojena je tzv. Helsinška deklaracija o bezbednosti pacijenata u anesteziji. MATERIJAL I METODE: Cilj preoperativne pripreme i procene perioperativnog rizika je da se pacijent dovede u optimalno stanje, kako bi sve predstojeće manipulacije pretrpeo sa što manje stresova i komplikacija. Preoperativnu pripremu pacijenta za operaciju i anesteziju sprovodi multidisciplinarni tim lekara, u kome glavnu ulogu imaju operator i anesteziolog. Uloga moderatora pripada anesteziologu. On je odgovoran za finalnu procenu zdravstvenog stanja pacijenta, procenu perioperativnog rizika i bezbednost pacijenta u anesteziji. Na osnovu uvida u medicinsku dokumentaciju i nakon anamneze i fizikalnog pregleda bolesnika, anesteziolog pravi plan za davanje anestezije. Po potrebi zahteva dodatne preglede, analize i konsultacije, i na kraju procenjuje perioperativni rizik tako sto vrši klasifikaciju pacijenta prema njegovom opštem stanju. U tu svrhu, u većini zemalja sveta koristi se tzv. ASA klasifikacija, usvojena 1963. godine od strane Američkog Udruženja anesteziologa. Od tada, ASA klasifikacija je pretrpela mnoge izmene i dopune. Ona ima i svoje nedostatke, ali je još uvek vodeća skala u svetu za procenu perioperativnog rizika u anesteziji. Prema ASA klasifikaciji, pacijenti se dele u grupe od 1 do 6, pri čemu je ASA 1 zdrav pacijent s vrlo malim rizikom za anesteziju, dok je s druge strane skale ASA 6 klinički mrtav pacijent (moždana smrt) koji je kandidat za eksplantaciju organa. Oznaka H (hitno) označava pacijenta koji se operiše kao hitan slučaj, tj. bez adekvatne preoperativne pripreme. Oznaka P (pregnancy) označava trudnoću. Za gerijatrijske pacijente postoji modifikovana ASA skala u kojoj su glavni prediktori rizika godine starosti. Iako ASA klasifikacija omogućava dobar uvid u procenu rizika za anesteziju, ona nije idealna i ima nedostatke. Može se desiti da bolesnik statusa ASA 1 predstavlja veći izazov za anesteziologa nego bolesnik iz grupe ASA 4 (otežana intubacija, alergijska reakcija). ASA klasifikacija takođe ne uzima u obzir i vrlo važne faktore kao što su starost pacijenta, malignitet, gojaznost, izbor tehnike anestezije, sastav hirurškog i anesteziološkog tima, trajanje (dužina) operacije i anestezije, dostupnost opreme, instrumenata i lekova, intraoperativni gubitak i nadoknada krvi, nivo postoperativne nege, očekivana dužina mehaničke ventilacije itd...Navedeni faktori dodatno povećavaju perioperativni rizik i često su važniji od standardne ASA klasifikacije. ZAKLJUČAK Krajnja svrha dobre procene perioperativnog rizika je smanjenje morbiditeta i mortaliteta. Anestezija je postala vrlo selektivna i sofisticirana, i svaki pacijent, u zavisnosti od oboljenja koje ima i operativnog zahvata koji mu predstoji, može dobiti sebi prilagođenu anesteziju, sa manjim ili većim rizikom. Zahvaljujući napretku medicinske nauke i tehnološkim dostignućima, uz dobru preoperativnu pripremu i procenu rizika, danas praktično ne postoje kontraindikacije za anesteziju. e-mail: daktari010@open.telekom.rs 98. Mini inciziona totalna artroplastika kuka Boris Gluščević, B. Kraljević, V. Jovanović, P. Stošić, D. Milosavljević, R. Radivojević Institut za ortopedsko hirurške bolesti "Banjica", Beograd Totalna artroplastika kuka izvedena kroz inciziju manju od 10 cm se naziva minimalno invazivnom tehnikom. Suština je u što manjoj traumi tkiva tokom artroplastike kuka. Mi smo pokušali da pokažemo da mini invazivnom hirurgijom dobijamo bolje rezultate od onih tretiranih klasičnim pristupom, a u pogledu manjeg stepena bola, ranijeg funkcionalnog oporavka i bržeg odlaska iz bolnice. Ukupno je bilo lečeno 100 pacijenata od koji je 50 imalo mini incizioni postupak, a 50 je tretirano na klasičan način. Zadnji pristup je upotrebljen kod svih pacijenata. Dužina incizije je merena u vreme operacije i određivana na osnovu habitusa svakog pacijenta. Procena je pravljena na osnovu izjave o stepenu bola, na osnovu potrebe za uzimanjem analgetika, potrebe za pomagalom u toku hoda i na osnovu vremena otpusta iz bolnice. Prosečno vreme ostajanja u bolnici je bilo 7 dana ± 2 u mini incizionoj grupi, i 14 ±4 dana u klasičnoj grupi. Većina u mini incizionoj grupi je mogla da hoda uz pomoć jednog pomagala. Rezultati verbalne analogne skale za bol /0 do 10/, za mini incizionu grupu su bili prosečno 2,1±1 i 3,2±1 za klasičnu grupu,p=0,002. Nakon otpusta nisu postajale kliničke razlike u bolu ili funkciji između ove dve grupe pacijenata. Poredeći sa klasičnom artroplastikom kuka izvedenom kroz zadnji pristup, zadnji mini incizioni postupak omogućava bolju neposrednu postoperativnu kontrolu bola, brži odlazak iz bolnice i manje pomagala za hod i naravno bolji estetski efekat. e-mail: borismmm@vektor.net 99. CA dojke u Borskom okrugu u prvoj deceniji 21. veka Goran Bogdanović, Vladica Ivković, Vesna Marjanović Zdravstveni centar Bor UVOD: Svake godine u svetu od raka oboli oko 11 000 000 osoba, od tog broja od Ca dojke oboli 1 150 000. U Srbiji se ta brojka kreće oko 4 000 novootkrivenih godišnje a u Boru oko 30. CILJ RADA: Da se prikažu naši rezultati u ovom periodu kao i značaj dijagnostike u ranom otkrivanju i lečenju. MATERIJAL I METODE: U periodu od 2001 – 2010 god pratili smo 229 pacijenata operisanih u ZC Bor. Analizom nisu obuhvaćena benigna oboljenja dojke u ovom periodu. REZULTATI RADA: Pored jednog malignog oblika Filodnog tumora imali smo i 5 slučajeva Ca dojke kod muškaraca. Broj poštednih operacija kretao se oko 10%, dijagnostičkih biopsija oko 10%, dok se 80% odnosi na hirurške zahvate: Mastectomio rad. sec. Madden, Mastectomia comphore i tumorektomie. Mali broj poštednih operacija je posledica kasnog javljanja pacijenta lekaru. Uznapredovale oblike karcinoma smo podjednako sretali kako u gradskoj tako i u seoskoj sredini. Pri postavljanju dijagnoze držali smo se redosleda: anamneza, klinički pregled, EHO dojke, mamografija, prikaz konzilijumu. ZAKLJUČAK: I pored 3 mamografska aparata u Timočkoj krajini, smanjenog vremena čekanja na pregled, celokupne dijagnostike koja se postavlja za par dana (u slučaju da se sumnja na maligno oboljenje), broj otkrivenih karcinoma u prvom stadijumu ne prelazi 20%. Strah od Ca dojke je još uvek veliki problem sa kojim moraju da se bore svi zdravstveni radnici a ne samo lekari koji se bave onkologijom. e-mail: vladicaiv@gmail.com 100. Etiologija bola nakon operativne ekstrakcije impaktiranih i retiniranih zuba Srbislav Pajić (1), Zaviša Smiljanić (1), Mirko Babić (2), Jelena Babić (2) (1) Privatna ordinacija "Stad-dental", Negotin, (2) Privatna ordinacija "Dr Babić" - Pančevo UVOD/ CILJ: Postoperativni period je često praćen tegobama koje znatno narušavaju kvalitet života. Faktori koji povećavaju rizik za razvoj tegoba su: traumatska ekstrakcija, preoperativna infekcija, pušenje, pol, mesto ekstrakcije, upotreba oralnih kontraceptiva, upotreba lokalnih anestetika s vazokonstriktorima, neadekvatna postoperativna irigacija i neiskustvo hirurga. Postoperativne tegobe su umnogome vezane za zarastanje operativne rane, koje može biti normalno ili se mogu razviti: alveolarni osteitis, akutno zapaljenje alveole i akutno inficirana alveola. MATERIJAL I METOD: Pošlo se od pretpostavke da se normalno zarastanje postoperativne alveole može podeliti u pet preklapajućih stadijuma: stvaranje ugruška, zamena ugruška zdravim granulacijskim tkivom, zamena granulacijskog tkiva vezivnim i preosealnim tkivom, ispunjenje dve trećine alveole koštanim trabe-kulama do 38. dana uz regeneraciju oralnog epitela. REZULTATI: Dolor post extractionem označava peiod praćen bolom nakon ambulantno vađenog ili operativno uklonjenog zuba. Etiologija nije sasvim poznata, pretpostavlja se da je trostruka – alveolarni osteitis, akutna upala alveole i akutno inficirana alveola. Alveolarni osteitis (alveolitis sicca) podrazumeva perzistirajuće ili rastuće postoperativno bolno stanje koje se širi i u okolna područja ekstrakcije koje se ne smanjuje upotrebom blažih analgetika. Bol je propraćena parcijalnim ili totalnim raspadom krvnog ugruška ili praznom alveolom. Može iradirati u uvo i homolateralnu stranu glave. Postoje dve teorije o etiopatogenezi alveolarnog osteitisa: Birnova fibrinolitička teorija i bakterijska teorija. Po fibrinolitičkoj teoriji, nakon ekstrakcije nastaje upalni proces koji utiče na formiranje i retenciju ugruška. Fibrin se raspada pod uticajem kinaza oslobođenih u upalnom procesu ili zbog direktne ili indirektne aktivacije plazminogena, koja negativno utiče na stabilnost ugruška. Druga, bakterijska teorija zasnovana je na postojanju visokog broja pre i postoperativnih bakterija u operativnom području. Bolna senzacija nastaje dejstvom bakterijskih toksina na nervne završetke u alveoli. Actinomyces viscosus i Streptococcus mutans su povezani s nastankom alveolarnog osteitisa. Fibrinolitička aktivnost Treponeme dentikole, mikroorganizma parodonta, takođe uslovljava nastanak bola. Prevencija alveolarnog osteitisa postiže se an¬tifibrinolitičkim agensima, tamponadom i antisepticima (hlorheksidin). Upotreba antibiotika u prevenciji je dvojaka, efikasnost u sprečavanju alveolarnog osteitisa je uočena za antibiotike penicilinskog spektra i metronidazol. Alveolarni osteitis najčešće nastaje nakon uklanjanja impaktiranih umnjaka u donjoj vilici, i to 10 puta češće nego u slučaju ekstrakcija u svim ostalim područjima.Terapija najčešće uključuje irigaciju zahvaćene alveole, blagi mehanički debridman i aplikaciju uloška koji sadrži eugenol. Uložak se menja dnevno nekoliko dana i onda se postupno ukida. Bolni sindrom uobičajeno prestaje nakon 3 do 5 dana, iako kod nekih pacijenata može trajati čak 10 do 14 dana. Akutna upala alveole podrazumeva bol u području postekstrakcione alveole s jako upaljenim tkivom, ali bez eksudata i povišene temperature. Akutno inficirana alveola podrazumeva bolnu alveolu s gnojnim eksudatom, eritemom i edemom sa ili bez povišene temperature. Navedene komplikacije češće su u donjoj vilici nakon hirurške ekstrakcije umnjaka. ZAKLJUČAK: Uklanjanje neizniklih zuba je najpovoljnije kod mlađih pacijenata. Stariji uzrasti teže podnose intervenciju jer su češće lošijeg opšteg zdravstvenog stanja, vilica je kompaktnija i neelastična, sa smanjenom vaskularizacijom te je zarastanje produženo i praćeno dužim bolnim stanjem. e- mail: nevus-ng@hotmail.com 101. Carcinoma duplex - prikaz slučaja Jevrosima Puslojić, Nada Mihajlović, Aleksandar Banković, Kristina Petrović Zdravstveni centar Negotin Karcinomi ginekološkog porekla čine značajan procenat morbiditeta i mortaliteta ženske populacije. Izuzetno retko se dešava, da se kod jedne iste bolesnice, dijagnostikuju dva vida kacinoma ginekološkog porekla. Bolesnica S.B (1824/04), 1930.god, Jabukovac, opština Negotin, se javila na ginekološki pregled zbog promene na vulvi, zbog čega je hospitalizovana radi biopsije iste 15.10.2004.god. Anamnestički: bez oboljenja koja su vezana za hereditet i hronicitet. Menarha u 15.oj god. Ostale menstruacije 30/5, PM u 50 oj god. Porođaja 1.Pobačaja:0. St gynecologicus: Spoljna genitalija: U predelu velikih stidnih usana u donjoj trećini uočava je pravilna ulcerozna promena, veličine 1,5 cm, koja kontaktno krvari. Vagina bez patoloških promena. PVU: dug 2 cm, sa polipoidnom formacijom veličine 2cm koja krvari kod pregleda. C Uteri: lako uvećan, čvrste konzistencije, fiksiran neosetljiv. Adnexa: U predelu desnog ovarijuma i retrouterino palpira se tumefakt, veličine oko 10 cm, tvrde konzistencije, fiksiran, neosetljiv. Uputna Dg Obs Neo vulvae. Polypus cervicis uteri. Tu adnexae l dex. Završna Dg: Biopsio vulvae. Polypectomia. Curettage c.cerv.uteri. HPP: 1. Carcinoma planocellulare vulvae NGI, 2. Polypus cervicis uteri exulcerans, partim epidermisata cum infarceratio haemorrhagica. Pseudoerosio PVU glandularis. 3. krv i sluz. Posle adekvatne pripreme, prezentovana je konzilijumu, koji je odredio radikalnu zračnu terapiju, koju je pacijentkinja dobro podnela. Dolazi do potpune regresije promene. Ostali nalaz se održava, uz uredne laboratorijske parametre i redovne kontrole kozilijuma. Pacijentkinja se javila 1.8.2006 godine ginekologu zbog krvavljenja iz organa gen.trakta. Uputna Dg: Metrorrhagia. St post irradiationem pp Ca vulvae aa II. Tu adnaexae l dex. Završna Dg: Curettage explorativa. HPP: Adenocarcinoma papillare endometrii. Konzilijarnom odlukom je određena zračna terapija. Pacijentkinja se dobro oporavila, i dalje ide na kontrole. Na zadnjoj kontroli 24.3.2011 god: bez progresije bolesti.Dobro se oseća. Slučaj smo prikazali kao interesantan i izuzetno redak, gde uz dva vida karcinoma kod bolesnice postoji i ostala patologija (polip grlića i tu adnexae), a i kao primer da se adekvatnim kontrolama i lečenjem rešava i ovakav primer. e-mail simka.puslojic@gmail.com 102. Postpartalna histerektomija kao posledica akutnog endometritisa Tatjana Cagulović (1), Ljubomir Paunović (1), Anka Ćirović (2), Tamara Lakić (2), Dejan Dimić (3) (1) Zdravstveni centar Kladovo, (2) GAK "Narodni front", Beograd, (3) Specijalistička ginekološka ordinacija Jurišić, Beograd Puerperalni endometritis je najučestalija postpartalna komplikacija. Njegova incidencija nakon vaginalnog porođaja iznosi 1-3% a nakon carskog reza kreće se u rasponu od 5- 85%. Postpartalni endometritis je polimikrobna bolest i kod više od 80% pacijentkinja izoluje se više od jednog uzročnika infekcije. U radu je prikazan slučaj 32 godine stare petorotke čiji je porođaj zavšen operativnim putem, carskim rezom i čiji se postoperativni tok komplikuje endomteritisom izazvanim mikrobima enterococcus spp. i staphylococcus aureus-mrssa. Pacijentkinja je u toku hospitalizacije tretirana agresivnom, polivalentnom antibiotskom terapijom što ne dovodi do poboljšanja opšteg stanja, zbog čega se lečenje završava histerektomijom. Ključne reči: porođaj, endometritis, histerektomija e-mail: tatjanacagulovic@gmail.com 103. "Damage control" princip u ortopedskoj hirurgiji Miodrag Jovanović, Dragoslav Božilović, Miroslav Tatić Zdravstveni centar Bor, Odeljenje za ortopedsku hirurgiju i traumatologiju SAŽETAK: Termin "damage control" osmišljen je od strane američke mornarice kao taktički pristup nakon oštećenja ratnog broda u mornaričkom sukobu, a zarad što boljeg mogućeg funkcionisanja u nastavku zadate misije. Od 2000.god.ovaj princip se primenjuje i u ortopedskoj hirurgiji, pre svega u pristupu lečenju politraumatizovanih pacijenata. Cilj primene ovog principa je stabilizacija vitalnih funkcija povređenog, privremena fiksacija preloma dugih kostiju i njihovo definitivno zbrinjavanje u periodu kada ti postupci neće ugroziti vitalne funkcije povređenog. Cilj rada je da prikaže prednost primene ovog principa u lečenju politraumatizovanih. Politraumu ili multiplu traumu čini složeni tip povreda, pri kojima su organi ili sistemi primili toliko energije da ne samo da su izazvana anatomska oštećenja (frakture, rupture, laceracije, avulzije) već se remete i struktura tkiva i funkcionalna sposobnost organa i čitavog sistema. Politrauma obuhvata najmanje dva sistema i pri tom je ugrožena jedna od vitalnih funkcija. Politrauma izaziva razvoj sistemskih inflamatornih reakcija koje dovode do ARDS-a i MOF-a(Multi Organ Failure). Promene koje nastaju kod politraumatizovanih mogu se svrstati u dve grupe: 1.promene nastale "primarnim udarom"-zavise od vrste i ozbiljnosti povreda 2.promene nastale "sekundarnim udarom"-zavise od biološkog potencijala povređenog i biološkog odgovora na nastale povrede. Očigledno,svojim postupcima možemo uticati samo na drugu komponentu, te je upravo smisao "Damage control" principa-ne nanositi medicinskim postupcima veću štetu od postojeće! "Damage control" pristup podrazumeva rešavanje ortopedskih povreda kada opšte stanje pacijenta to dozvoljava kako bi se izbegle komplikacije koje mogu nastati primarnim definitivnim zbrinjavanjem povreda koštano-zglobnog sistema kod politraumatizovanih pacijenata. vaj pristup se zasniva na: 1.kontroli krvarenja 2.zbrinjavanjem mekotkivnih povreda 3.što boljom stabilizacijom preloma dugih kostiju i izbegavanju procedura koje bi mogle dovesti do dodatnih komplikacija. Dakle, savremena preporuka za fiksaciju preloma dugih kostiju, kod politraumatizovanih pacijenata je koristiti modularne minimalno invazivne načine spoljne fiksacije (spoljni skeletni fiksator ili gipsanu imobilizaciju). Ovakav pristup se danas naziva "Damage control" princip u ortopedskoj hirurgiji. U radu je prikazan slučaj politraume kod pacijenta muškog pola starog 51 god.koji je lečen primenom gore navedenog principa. ZAKLJUČAK:Primena "Damage control" principa u ortopedskoj hirurgiji obezbeđuje efikasno lečenje preloma i ranu mobilizaciju pacijenta, što znatno umanjuje rizik od mogućih komplikacija i ugrožavanja vitalnih funkcija. KLJUČNE REČI: "Damage control", politrauma e-mail:misa02@yahoo.com 104. Ileus kao hirurški problem na našem materijalu u periodu od 2004-2010. godine Ivan Matić, Miroslav Miljković, Olivera Matkić, Zdravko Habe, Snežana Ilić, Dragan Ilić Zdravstveni centar Aleksinac – Hirurško odeljenje Ileus spada u grupu teških hirurških oboljenja i jedna od najčešćih indikacija za hitnu laparatomiju. Za poslednjih 6 godina učinili smo 91 laparatomiju zbog ileusa. SUBJEKAT. Najčešći uzroci naših ileusa bili su: uklještene hernije, adhezije, tumori kolona i paralitički ileusi zbog peritonitisa, embolije A.mesenterike sup, inkarceriranih hernija je bilo 35(36%), Adhezija, Volvulusa, strangulacija 20 (24%), tumora kolona 25(30%) i paralitičkih ileusa 11(10%). Najveći broj ileusa imali smo u starosnoj grupi između 50 i 70 godina a kao etiološki faktor dominiraju inkarcerirane hernije, adhezije i strangulacije dok u starosnoj grupi preko 70 god uzročni faktor je bio malignitet na debelom crevu. INTERVENCIJE. Ileusna bolest predstavlja patološko stanje u digestivnom traktu gde pored prekida u pasaži creva dolazi do elektrolitnog disbalansa u organizmu. Oralno od obstrukcije sluznica ima samo sekreciju a nema nikakvu absorpciju, tako da odrasla osoba sa ileusom u toku 24h izgubi oko 7-8litara tečnosti. Obstrukcija izaziva stazu enteralnog sadržaja što uz obstrukciju krvnih sudova pogoduje proliferaciji bakterija koje proizvode endotoksin. Dolazi do razvoja endotoksičnog i hipovolemičnog šoka, tako da je potrebno postaviti rano dijagnozu i sprovesti adekvatnu hiruršku terapiju ne bi li se prekinuo lanac patofizioloških zbivanja. Sprovedene 35 herniektomije, 20 adhezioliza i detorzija, 15 kolostoma izvedeno i 10 resekcija kolona po Hartmannu urađeno, 6 sutura kod ulkusne perforacije i 5 holecistektomija kod perforativne žučne kese. REZULTAT. Imali smo 4 smrtna slučaja zbog odmaklog sterkoralnog peritonitisa i mezenterijalne tromboze sa kompletnom gangrenom tankog creva. Pravilo je da se kod ileusa treba ograničiti na najmanji zahvat koji koristi i rešava ileus ostavljajući za kasnije definitivno rešavanje stanja. ZAKLJUČAK. Najvažniji cilj lečenja je što ranije prekinuti sled patofizioloških događaja ileusne bolesti koji vodi ireverzibilnom oštećenju zida creva. Kod pacijenata operisanih u prvih 24h smrtnost je između 4 i 5% dok kod bolesnika koji se operativno zbrinjavaju 4. ili 5. dana smrtnost se penje na 40 do 50%. e-mail: mina1910@open.telekom.rs 105. Postincizionalne hernije - na našem materijalu Olivera Matkić, Miroslav Miljković, Ivan Matić Zdravstveni centar Aleksinac – Hirurško odeljenje Cilj rada: Želeli smo da pokažemo naša iskustva u primeni savremenih principa u hirurškom lečenju postincizionalnih kila. Metod: Analizirali smo period unazad od osam godina od kada se na našem odeljenju primenjuje metoda sa ugradnjom endoproteze u lečenju ovih pacijenata. Rezultati: Za navedeni vremenski period na našem odeljenju operisano je ukupno 68 pacijenata sa problemom incizionalne kile. Svi oni operisani su Riwes- ovom metodom i to nakon adekvatne preparacije postavljanjem endoproteze retomuskularno- sublay. U grupi operisanih pacijenata na našem uzorku dominirao je ženski pol i to 46 žena i 22 muškarca. Najviše je bilo pacijentkinja koje su ranije bile podvrgnute nekoj ginekološkoj operaciji i to ukupno 24, nakon holecistektomije transrektalnim rezom 13, nakon apendektomije 11, perforativnog ulkusa 8, prostatektomije 2, lumbektomije l, ileusa 6. U odnosu na starosnu dob najviše je bilo pacijenata u grupi između 50-60 godina i to 28, u grupi između 60-70 godina 16, 40-50 godina 12, jedan mlađi od 40 godina i dva pacijenta startija od 70 godina. Od proteza koje smo koristili dominiraju mersilenske mrežice i to u 32 slučaja a u 36 slučaja ugrađene su prolenske mrežice,(pošto mersilenskih unazad dve godine nema na tržištu) . Što se tice komplikacija, za sada imamo ukupno 4 recidiva za koje znamo. Imali smo u 15 slučajeva pojavu seroma u rani nakon vađenja potkožnog drena koji smo uvek postavljali, 8 slučajeva infekcije operativne rane sa gnojavom supuracijom a u jednom slučaju i nekrozom kože po obodu rane (svi ovi slučajevi tretirani su konzervativno sa dobrim ishodom). U jednom slučaju imali smo pojavu crevne fistule i to mesec dana nakon ugradnje prolenske mrežice sa kliničkom slikom peritonita gde smo morali da reintervenišemo, reseciramo crevo, izvadimo endoprotezu ali nažalost sa letalnim ishodom. Zaključak: Uvođenjem u našu praksu kao rutinske ove za nas relativno nove metode postigli smo za sada apsolutno zadovoljavajuće rezultate. S obzirom da je procenat ranih recidiva prihvatljiv, a da se procenat morbiditeta i mortaliteta poklapa sa iskustvima većih i značajnijih ustanova od naše smatramo da je korišcenje metode kao standard u manjim bolnicama opravdano . e-mail: olir@open.telekom.rs 106. Faktori od najvećeg uticaja na pojavu intraoperativnih komplikacija kod ortopedskih pacijenata Danijela Stanković(1), Nensi Mitrović(1), Tihomir Milovanović(1), Sanja Mikulović(2), Biljana Stošić(3) (1) Zdravstveni centar Negotin, (2) Upsalla univerzitet, Katedra za neurologiju, (3) Klinički centar Niš Uvod: Među signifikantnim komorbiditetnim bolestima gerijatrijskih pacijenata (starijih od 65 godina) koji se podvrgavaju hirurškim zahvatima, kardiovaskularne bolesti imaju najveću prevalencu. Perioperativni kardijalni morbiditet i mortalitet predstavlja ozbiljan medicinski i finansijski problem . Sa starenjem stanovništva, očekuje se da će broj hirurških procedura povećati na 50% . Cilj: Ukazati na faktore od najvećeg uticaja na pojavu intraoperativnih komplikacija kod ortopedskih pacijenata. Metod i materijal: Retrospektivna jednogodišnja statistička analiza podataka dobijenih iz medicinske dokumentacije: karti anestezija i anestezioloških protokola. Podaci su obrađeni statističkim metodama ANOVA (Analysis of Variance) i PCA (Principal Component Analysis). Algoritmi su pisani u softferu R (verzija 2.12.0). Rezultati: Ukupan broj operisanih pacijenata na ortopedskom odeljenju Zdravstvenog centra Negotin u toku 2009. godine je bio 148 (100%). Od toga 67 žena (45.27%) i 81 muškarac (54.73%). Opservirane su sledeće nezavisne varijable: godine starosti, pol, prisustvo komorbiditetnih kardiovaskularnih bolesti (arterijska hipertenzija, kardiomiopatije, angina pektoris, miokardni infarkt, aritmije), anemija, gojaznost, prethodna terapija, prethodne operacije, dužina trajanja operacije, u korelaciji sa zavisnom varijablom- pojava intraoperativnih komplikacija. Pacijenata starijih od 65 godina bilo je 61 (41.22%) od ukupno operisanih, od toga žena 36 (24.32%) i muškaraca 25 (16.89%). Intraoperativne komplikacije, u smislu hipotenzivnih i hipertenzivnih epizoda, poremećaja ritma, obilnije hemoragije, koje su zahtevale adekvatne terapijske postupke, zabeležene su kod 49 (33.11%) svih operisanih pacijenata. Udeo gerijatrijske populacije u kardiovaskularnim komplikacijama je 67.35% (njih 33 od ukupno 49), od toga žena 21 (42.86%) i muškaraca 12 (24.49%). Najviša korelacija postoji između sledećih parova varijabli: gerijatrijska populacija/ komplikacije, i godine starosti/ dužina trajanja operacije, što potvrđuje našu hipotezu da starost pacijenata ima važan uticaj na ishod ortopedske operacije. Najveći procenat intraoperativnih komplikacija su imali pacijenti sa arterijskom hipertenzijom - signifikantna vrednost od 68.8417, potom sa kardiomiopatijom (62.7547), ranijim operacijama (39.8602), gojaznošću (37.4621), i anemijom (31.3637). Nadalje, rezultati pokazuju da ženski pol (41.4691) gerijatrijske populacije ima signifikantno veću učestalost pojave intraoperativnih komplikacija, u odnosu na muški pol (19.8541). PCA pokazuje da se 98% intraoperativnih komplikacija dešava kod pacijenata sa sledećim prisutnim varijablama: gerijatrijska populacija, prethodne operacije, kardiomiopatija i gojaznost. Zaključak: Gerijatrijska populacija, kardiovaskularne komorbiditetne bolesti, posebno arterijska hipertenzija, prethodne operacije i gojaznost su faktori od najvećeg značaja za pojavu intraoperativnih komplikacija kod ortopedskih pacijenata. Žene gerijatrijske populacije koje boluju od kardiovaskularnih bolesti su značajno podložnije razvoju intraoperativnih komplikacija tokom ortopedske hirurgije. Brižljivo i blagovremeno prekondicioniranje pacijenta, saradnja anesteziološkog, internističkog i ortopedskog tima, i perioperativni menadžment pacijenata anesteziološkim tehnikama i medikamentima koji obezbeđuju kardiovaskularnu stabilnost mogu doprineti smanjenju intraoperativnih komplikacija. Ključne reči: kardiovaskularne bolesti, gerijatrijska populacija, intraoperativne komplikacije, ortopedski pacijenti, anesteziologija e- mail: stankovic.danijela8@gmail.com 107. Oštećenja menisko ligamentarnih struktura kod akutnih povreda kolena muškaraca Dušan Đorđević, Miroljub Živković Vojna bolnica Niš, Ortopedski odsek hirurškog odeljenja Uvod: Koleno je zbog složenosti građe i nezaštićenosti sklono povređivanju. Povrede kolena su najčešće kod mladih ljudi, naročito sportista i vojnika, i nastaju u punoj životnoj aktivnosti. Najveći broj sportskih povreda obuhvata koleni zglob. Cilj rada: Utvrditi učestalost oštećenja menisko ligamentarnih struktura kod akutnih povreda kolena. Metod rada: Studijom je obuhvaćeno 70 pacijenata profesionalnih vojnih lica kojima je zbog akutne povrede kolena izvršena artroskopija kolena u periodu od 03.04.2007.g. do 10.06.2010.g u VB Niš. Obavljen je klinički pregled koji je obuhvatao dijagnostikovanje izliva i utvrđivanje znakova za leziju menisko ligametnarnog aparata kolena kao i standardni radiološki pregled kolena. Testovi koji govore u prilog lezije menisko ligamentarnog aparata kolena izvođeni su na tipičan način. Artroskopija je rađena artroskopom marke Aesculap, korišćena je optika pod uglom od 30 stepeni i standardni instrumentarijum Rezultati rada: Povreda prednje ukrštene veze je utvrđena kod preko 70% ispitanika. U 28,57% slučajeva, radi se o kompletnoj izolovanoj leziji prednje ukrštene veze. U manjem procentu (17,14%) utvrđena je parcijalna lezija ili udružena sa oštećenjem medijalnog meniskusa (14,29%), medijalnog kolateralnog ligamenta (8,57%) i osteo-hondralnim prelomom (2,86%). Sledeća po učestalosti je povreda medijalnog meniskusa, kod trećine ispitanika (32,04%), koja je udružena sa povredom prednje ukrštene veze kod 14,29%, a izolovana kod 17,14% ispitanika. Kod 5,71% pacijenata utvrđeno je prisutvo slobodnih zglobnih tela, a lezija zadnjeg ukrštenog ligamenta i traumatski sinovitis u po 2,86%. Zaključak: Povrede menisko - ligamentarnog aparata su najčešći patoanatomski supstrat kod akutnih povreda kolena. Ključne reči: artroskopija, povrede kolena, povrede ligamenata e-mail: millhnis@gmail.com 108. Pneumatska intrakorporalna litotripsija kalkulusa u ureteru – PIUL Ninoslav Dimitrijević(1), Živorad Didić(1), Dragan Stanisavljević(1), Ana Čelić(2), Biljana Todorović(3) (1) Zdravstveni centar Negotin, Urološko odeljenje, (2) AD Galenika, (3) Zdravstveni centar Negotin, Služba transfuzije Cilj rada je da se prikaže slučaj koji potvrđuje stav u lečenju kalkuloze urotrakta i zaključak koji je navedem u tekstu. Jedna od metoda lečenja kalkululusa u ureteru, koja se sve češće primenjuje u zdravstvenim ustanovama širom Srbije, je PIUL. Do skora je ova metoda bila privilegija samo većih zdravstvenih ustanova tercijalne zdravstvene zaštite. Po načinu pripreme i lečenja, slična je operativnoj intervenciji iz više razloga: priprema pacijenta je ista kao i za klasičnu operaciju, radi se u anesteziji, tehnika izvođenja ove metode se računa kao operativni zahvat, efekat lečenja je isti kao i nakon klasične operacije. Ono što je prednost nad klasičnom operacijom je sledeće: period oporavka pacijenta je kraći, nema reza, vreme hospitalizacije znatno smanjeno, rane i kasne postoperativne komplikacije su ređe i blažeg intenziteta. Ova metoda je idealna za kalkuluse u donjim partijama uretera. Što je viša pozicija kalkulusa i rizik od neuspeha u smislu destrukcije kalkulusa je veći. Ali je mogućnost dezopstrukicje uretera skoro neminovna, kao i primena dopunske metode tretiranja kalkulsa, a to je najčešće ESWL. Ono što je ipak presudno jeste iskustvo operatora koje mu omogućuje manji broj komplikacija, kraće vreme operacije i dozvoljava uspešniji rad u višim partijama uretera. Slučaj prikazuje pacijenta N.N. koja je hospitalizovana zbog renalne kolike desno i komplente staze Pk i uretera iznad kalkulsa u ilijačnom delu uretera, veličine oko 1.5 cm. Na nativnom snimku se uočava i kalkulus veličine zrna graška u desnom bubregu. Na IVU se potvrđuje funkcija desnog bubrega i staza III stepena. Dana 23.03.2010.g urađen je PIUL kalkulusa ilijačnog dela desnog uretera. Na konrolnom snimku nakon operacije vidi se postavljena DJ sonda i fragmenti kalkulusa koji su dezintegrisani, kao i jedan manji kalkulus u desnom bubregu, donjem kaliksu i pre PIUL-a. Na kontrolnom snimku natirnog urotrakta nakon 10 meseci nema više nikakvih partikula u ureteru, niti kalkulus u bubregu, koji se spontano eliminisao nakon operacije. Na osnovu svega izloženog, a na primeru prikazanog slučaja, ova metoda bi u okviru svojih indikacija i objektivnog sagledavanja svakog pacijenta i mogućnosti lečenja kalkuloze, trebalo da bude primarna metoda lečenja. Klasična operacija bi trebalo da bude alternativa za nemoguć ili neuspeli rad ovom metodom. e-mail: zokaiboba@open.telekom.rs 109. Island flaps reconstruction of nasal cutaneous defects Ljubomir Panajotović (1), Rade Panajotović (2), Marko Panajotović (3) (1) Vocational medical college "Milutin Milankovic" Belgrade, (2) School of medicine, University of Belgrade, (3) Third Belgrade high school Complexity of nasal wounds repair continues to challenge reconstructive surgeons. Local flaps obviously provide the basic foundation for nasal skin reconstruction. Our article deals primarily with reconstruction of soft tissue medium-sized (1 to 1.5 cm) wounds of the nose created in the surgery of skin cancer, in all aesthetic nasal subunits. Several local flaps are described and illustrated, including nasolabial flaps, dorsal nasal flaps, bilobed flaps, glabellar flaps, cheek island flap, midline and lateral forehead flaps. We compared in the group of 19 patients separately skin pedicle flaps (9) and island, interpolated flaps (10).We assessed a complete aesthetic result: scar regularity, flap adaptation, tip of the nose configuration and nostrils symmetry. We evaluated color, texture and contour of reconstructed nose in a mean of 12 months after surgery. The patient's subjective assessment of aesthetic appearance were examined, too. In our analysis island interpolation flaps proved to be better than skin pedicle flaps and had priority in our practice in all modality. Their advantages are a smaller scar without cutting dog-ears, better flap adaptation and less conspicuous donor place. Aesthetic parameters were better for island flap, too. Several local flaps are described and illustrated, including nasolabial flaps, dorsal nasal flaps, bilobed flaps, glabellar flaps, cheek island flap, midline and lateral forehead flaps. Local flaps defects coverage evolved along the principle of “replacing like with like” in providing ideal skin color, thickness and texture match. Local flaps typically offer better aesthetic results than skin grafts. When planned appropriately, the donor sites can be closed primarily within natural skin folds, leaving minimal cosmetic deformity. Island interpolation flaps have all these advantages. e-mail: panajotovic@gmail.com 110. Savremeni hirurški koncept rekonstrukcije potpornih stubova u lečenju fraktura maksile Srbislav Pajić (1), Zdravko Petković (2), Zaviša Smiljanić (1) (1) Privatna ordinacija "Stad-dental" - Negotin, (2) KCS - Centar za opekotine i plastičnu i rekonstruktivnu hirurgiju UVOD: Kosti različitih regija pokazuju relativno male razlike u materijalnim svojstvima,a glavne su im razlike u obimu i geometrijskoj distribuciji. Srednji skelet lica se sastoji od tanke kosti čiju mehaniku određuje njihov aranžman u trodimenzionalni strukturalni ram. Na tankim kostima lica postoji relativno malo povećanje površine po jedinici volumena, te sa takvom površinom koštano tkivo može da reaguje brže od kompaktne kosti u trenutku kada nastane promena. Blizina krvnih sudova i okolnih mekih tkiva može da dovede do povećane stope zarastanja kostiju lica u odnosu na duge kosti. CILJ: Pošlo se od pretpostavke da je razlika u mehaničkom i biološkom ponašanju kostiju lica, pre u vezi s geometrijskim aranžmanom kosti, nego s razlikama u samim materijalima, te stim u vezi i odraz rekonstrukcije potpornih stubova na konačnu stabilnost maksile. MATERIJAL I METOD: Rekonstrukcija potpornih stubova (dva prednja-medijalni ili nazomaksilarni i lateralni ili zigomatikomaksilarni-i posteriorni ili pterigomaksilarni) omogućuju sistem koji se sastoji od funkcionalnih jedinica oralne, nosne i orbitalne regije. Stubovi održavaju poziciju maksile u odnosu prema bazi lobanje gore i mandibule dole. REZULTATI: Tačnu anatomsku poziciju dobili smo rekonstrukcijom prednjih potpornih stubova, što nam je dalo preciznu repoziciju maksile u pravilnom anteroposteriornom položaju u odnosu na bazu lobanje, kao i rekonstrukcije njene visine po vertikali, a dubine po horizontali. Došli smo do stanovišta da nema potrebe za rekonstrukcijom posteriornog potpornog stuba. Intaktna mandibula takođe predstavlja dodatni potporni stub u odnosu na bazu lobanje, a ponovno uspostavljanje korektne okluzije omogućuje dodatnu potporu rekonstriusanoj maksili. ZAKLJUČAK: Restauracija prednjih potpornih stubova maksile je ključ rekonstrukcije maksile: njihovo direktno prikazivanje i osteosinteza omogućuju tačnu anatomsku repoziciju. Učvršćivanje nestabilnih potpornih stubova osteotransplantatima ili mini pločicama, odnosno, nadoknada kominutivno frakturisanih ili oštećenih potpornih stubova neposrednom osteoplastikom, omogućuje rekonstrukciju i stabilizaciju i najozbiljnijih povreda. Rekonstrukcija potpornih stubova sprečava kasnije kolaps srednjeg masiva lica, elongaciju i slične sekundarne deformitete. e-mail: nevus-ng@hotmail.com 111. Svojstva niskoenergetske i visokoenergetske povrede skeleta i mekih tkiva lica Srbislav Pajić (1), Zdravko Petković (2), Zaviša Smiljanić (1) (1) Privatna ordinacija "Stad-dental", Negotin, (2) KCS - Centar za opekotine i plastičnu i rekonstruktivnu hirurgiju UVOD: Energija koju facijalne strukture apsorbuju u momentu udarca produkt je brzine i sile. Meka tkiva i skelet lica sa tako apsorbovanom energijom udarca, fokusira pažnju pre svega na skelet lica, jer hirurg može da ih kontroliše adekvatnom repozicijom i fiksacijom. Mekotkivne povrede su manje podložne hirurškoj kontroli, ali su od značaja u ishodu lečenja inicijalne povrede i svakog nastalog posttraumatskog deformiteta,zato ih neki opisuju kao četvrta dimenzija (Manson,1985). Mišićna vuča i kontrakture ožiljka kože i potkožnog tkiva vrše dislokaciju koštanih fragmenata koji su neadekvatno stabilizovani tokom lečenja primarne povrede, što za posledicu ima izraženi posttraumatski deformitet. CILJ: Sagledati karakteristike i jasno definisati svojstva niskoenergetskih i visokoenergetskih povreda, način njihovog prepoznavanja i algoritam preduzimanja mera i postupaka u njihovom zbrinjavanju. MATERIJAL I METOD: Na dve grupe pacijenata sa različitom etiologijom povređivanja, ustanovi se po predhodno načinjenom tabelarnom prikazu sistematizacija svojstava za svaku od ovih povreda, i ista primeni na ispitanike REZULTATI: Kod niskoenergetskih povreda uočljivo je: jednostavan frakturni model, minimalna mekotkivna povreda, minimalna dislokacija, jednostavan posttraumatski deformitet Minimalno oštećenje okolnih mekih tkiva omogućuje da se kost vrati u originalnu poziciju. Biološko ograničenje mekih tkiva lica kod ovog vida povređivanja nije značajno izmenjeno. Nasuprot tome, visokoenergetske povrede imaju sasvim jasno definisana svojstva: izražena kominucija frakturisanih kostiju, izražena oštećenja mekih tkiva, značajna dislokacija koštanih fragmenata, izražen postraumatski deformitet: a) kominutivna fraktura rezultuje formiranjem abnormalne koštane mase,a anatomija iste odstupa od originalne strukture; b) ovu koštanu masu dislokuje kombinacija kontraktura okolnog mekotkivnog omotača i vuča pripojenih mišića (m.maseter). Ekspanzija mekih tkiva na pretraumatske dimenzije nije moguća-"biološka granica"-biološka ograničenja-koncept restrukturisanja facijalnog skeleta (Whitaker,1989) lica je efikasno poremećena. Jedini način da se ovaj poremećaj spreči je korektna repozicija i osteosinteza skeleta lica u vreme lečenja primarne povrede. ZAKLJUČAK: Zbrinjavanje povreda skeleta lica i mekih tkiva koje su posledica velike brzine u nekoj meri je analogno opekotini po tome što je prevencija kontrakture ožiljka esencijalna za postizanje zadovoljavajućeg rezultata. Jedini način da se spreči kontraktura mekih tkiva lica je brza, tačna i stabilna restauracija facijalnog skeleta u njegov pretraumatski oblik,a da su zadovoljeni svi preduslovi dobre funkcije vitalnih parametara i prohodnosti vazdušnih puteva. e-mail: nevus-ng@hotmail.com 112. Terapija površnih tumora mokraćne bešike na urološkom odeljenju ZC Valjevo u periodu 2005 – 2010. god. Radovan Mitrović, B. Jeremić, M. Matović, Z. Đurić, N. Đurić, N. Pakević Zdravstveni centar Valjevo, Urološko odeljenje UVOD: Površinski tumori koji zahvataju samo mukozu bešike predstavljaju "low stage" tumore i predmet su ovog rada. CILJ RADA je da prikaže rezultate lečenja ovih tumora u periodu 2005.-2010.g. MATERIJAL I METODE: U navedenom periodu kod 104 bolesnika nakon anamneze (bezbolna hematurija), cistoskopskog i ultrazvučnog pregleda kao i IVP, DCG dijagnostikovani su površni tumori mokraćne bešike. Prosečna starost bolesnika bila je 66,07 godina (najstariji 87god. a najmlađi 36god.). Tumori su bili 2,6 puta češći kod muškaraca (72,6%) nego kod žena (28,4%). Svi bolesnici su operisani TUR-om izuzev 3 bolesnika (urađena ablacija). Dve nedelje nakon operacije instilirana je BCG (Immucyst) intravezikalno na osnovu protokola po Lammu kod 70 bolesnika. Kontrolne cistoskopije rađene su na 3 meseca u i godini, na 4 meseca u II godini, na 6 meseci u III godini a potom jednom godišnje. REZULTATI: 50 bolesnika imalo je TCC gradus I (48,07%) i recidiv 9 bolesnika (18%), 52 bolesnika imalo je TCC gradus II ( 50%) i recidiv kod 17 bolesnika (32,69%), 2 bolesnika imalo je TCC gradus III (1,92%) i recidiv kod jednog bolesnika (50%). pTa stadijum imalo je 53 bolesnika (50,96%) i recidiv 11 bolesnika (20,75%) od čega u pTaGI 37 bolesnika i 7 recidiva a u pTaGII 17 bolesnika i 4 recidiva. PT1 stadijum imalo je 51 bolesnik (49,04%) i recidiv 13 bolesnika ( 25,49%) od čega u pT1G1 12 bolesnika i 2 recidiva, pT1GII 37 bolesnika i 10 recidiva a u pT1GIII 2 bolesnika i 1 recidiv. ZAKLJUČAK: U praksi je dokazano da je BCG danas najefikasnije sredstvo u lečenju i sprečavanju progresije površinskih TCC mokraćne bešike. Od 70 bolesnika koji su primali BCG na našem odeljenju 21 bolesnik je imao recidiv ( 30%) od čega su tri bolesnika imala progresiju bolesti i urađena je totalna cistektomija. e-mail: rasamitrovic@open.telekom.rs 113. Trijaža i kriterijumi prijema opečenog bolesnika na stacionarno lečenje – iskustva ZC Bor Igor Maljković Zdravstveni centar Bor Uvod: U svom poslu lekari u primarnoj i sekundarnoj zdravstvenoj zaštiti sreću se sa opečenim bolesnicima i dolaze u situaciju da bolesnika sa minornom opekotinom koja se može lečiti ambulantno, upute specijalisti opšte ili plastične hirurgije, na stacionarno lečenje, dok nekog čije je stanje inicijalno dobro, a prete mu ozbiljne komplikacije otpuste na kućno lečenje bez opservacije. Cilj rada: U radu su date preporuke za trijažu, način lečenja i kriterijumi za upućivanje u ustanove višeg ranga, koje se koriste u svakodnevnom radu u ZC Bor Materijal i metode: U ZC Bor, u poslednjih 5 godina, godišnja incidenca pacijenata sa opekotinama različite dubine i površine je od 120 do 140, a nad njima se obavi preko 250 pregleda i izvrši više od 2000 usluga. Od tog broja specijalisti opšte ili plastične hirurgije upućeno je više od 50%. Na bolničkom lečenju bude zadržano manje od 20% ukupno povređenih, a bude godišnje operisano prosečno 10-20 bolesnika. Upućivanje u više ustanove je sporadično i rezervisano za bolesnike sa preko 30% opečene kože, kakvih je 1-2 godišnje. Ambulantno se leče svi bolesnici sa solarnim opekotinama I stepena i manjim opekotinama IIa stepena, bilo previjanjem, četvoroslojnim zavojem, bilo otvorenom metodom. Na ovaj način mogu se lečiti i opekotine III stepena do 2cm u prečniku. Opekotine lica, šaka, genitalija i tabana, kao i elektro i hemijske opekotine treba zadržati u opservaciji bar 24 časa, u jedinici za zbrinjavanje urgentnih stanja, ili na hirurškom odeljenju, zbog mogućeg razvoja neurogenog šoka, poremećaja srčanog ritma, kao i elektrolitnih poremećaja. Bolesnici koje treba uputiti opštem ili hirurgu plastičaru su svi sa opekotinama IIa stepena koje zahvataju više od 15% površine kože, kao i opekotine IIb i III stepena veće od 1%. U slučaju opekotine u zatvorenom prostoru i sumnje na inhalacionu povredu bolesnika treba uputiti specijalisti ORL i pulmologu pre upućivanja hirurgu.Svakog pacijenta s udruženim povredama (fracture, povrede abdopmena, glave isl) treba najpre stabilizovati, a lečenje opekotina odložiti. Opečeno dete sa preko 5% površne ili bilo kakvom dubokom opekotinom treba uputiti dečjem hirurgu, uvek imajući u vidu moguće zlostavljanje. Rezultati i zaključak: imajući u vidu dugo lečenje opekotina, opterećenje osoblja koje nosi takvo lečenje poželjno je da se što manji broj opečenih bolesnika nepotrebno upućuje specijalistima iz ordinacija opšte medicine. Poštujući navedene kriterijume smanjuje se mogućnost komplikacija, lečenje se optimalizuje, i povećava iskorišćenost postelja i osoblja, lekari opšte prakse imaju znatno manje dilema, i otvara im se mogućnost aktivnog lečenja površnih opekotina. e-mail: igormaljkovic@yahoo.com 114. Uloga endoskopije u lečenju kolorektalnog karcinoma Goran Bogdanović, Goran Joksimović, Vladica Ivković Zdravstveni centar Bor UVOD: Po učestalosti se nalazi odmah posle Ca pulmo i dojke kod žena i posle Ca pulmo i prostate kod muškaraca. CILJ RADA: Sagledati epidemiološke karakteristike obolelih u Borskom okrugu u 2010. godini i analizirati trend incidence u prethodnih 10 godina- MATERIJAL I METOD RADA: Godišnje se u svetu registruje oko 1000000 novootkrivenih slučajeva kolorektalnog karcinoma (CRC). U Srbiji se taj broj kreće oko 4 000 a u Borskom okrugu oko 35 godišnje. Broj novoobolelih je u stalnom laganom porastu i poslednje 3 decenije se udvostručio. U 2002. godini prema podacima Registra za rak Centralne Srbije otkriveno je 2653 novih slučaja. REZULTATI RADA: U 2010. godini na hirurškom odeljenju u Boru operisana su 34 pacijenta od CRC. Od hirurških metoda rađene su: desna, leva hemicolectomia, Milesova i Hartmannova operacija kao i anus preter kod pacijenata sa ileusom. U ovom periodu urađeno je 235 rektoskopija, 23 biopsija od kojih je 9 bilo pozitivno. Kolonoskopija 240, biopsija 32 sa 9 pozitivnih nalaza. Urađeno je 149 irigografija i 13 polipektomija. ZAKLJUČAK: I pored znatno bolje dijagnostike u odnosu na prethodnih 10 do 15 godina i dalje se kod jedne trećine bolesnika dijagnoza postavlja na operativnom stolu. U Zdravstvenom centru Bor endoskopijom se bave trojica lekara ali je potrebno uključiti veći broj lekara kako bi se smanjio period čekanja na pregled. Potrebna je i veća saradnja ostalih kolega jer dobar deo pacijenata nije adekvatno pregledan (EHO, laboratorija, rektalni tuše) već se direktno šalju na endoskopsko ispitivanje. e-mail: vladicaiv@gmail.com 115. Management of hand deformities in hereditary dystrophic epidermolysis bullosa Ljubomir Panajotović (1), Rade Panajotović (2), Marko Panajotović (3) (1) Vocational medical college "Milutin Milankovic" Belgrade, (2) School of medicine, University of Belgrade, (3) Third Belgrade high school Hereditary dystrophic epidermolysis bullosa (HDEB) is a rare hereditary skin disorder characterized by blistering of the skin following minor trauma and scar formation afterward. The hands are especially prone to repeated episodes of blistering and to development of scar contractures. We present the prevalence and degree of hand deformities in 21 patients (14 male and 7 female) with HDEB. This is one of the largest series of HDEB patients described in the literature. We represent our surgical method for fingers separation and extension, postoperative care and rehabilitation process and results of therapy, as well. The most common deformity was the flexion contracture of metacarpophalangeal (MP) jonts (45%) and one or both interphalangeal (IP) joints (types A1,A2). In 20% of the hands MP joint was stretched with the flexion contracture in distal interphalangeal (DIP) or both IP joints (types B1,B2). In 35% of hands MP joint was in hyperextension with folded proximal interphalangeal (PIP) or both IP joints (C1,C2).The adduction deformity of the thumb type 1, without the possibility of abduction was present in 15%, type 2, where the thumb was placed above the palm in 60%, and type 3, when the thumb was fused in the palm in 25%. Pseudosyndactyly of the first degree (till PIP joint) was found in 30% of hands, second degree (till DIP joint) in 25%, and the third degree (the whole finger length) in 45% of hends. In all patients the fingers were completely separated and stretched surgically with combination of blunt and sharp dissection in the presumed interphalangeal furrows. The position of the fingers was maintained with transdigitaly loaded Kürcshner needles or akrilate gloves made according to hands impression taken during surgery. Wounded areas were left to spontaneous epithelization. The period of spontaneous healing was 15 days on the average. After the surgical correction all patients used acrylate gloves in the long postoperative period combined with physiotherapy, active use of the hands, the protection of injuries and skin care. Despite that, scar deformities were repeated. An average time between operations was two years. e-mail:panajotovic@gmail.com 116. Upotreba spoljašnjeg fiksatora u zbrinjavanju sklopetarnih povreda ekstremiteta Branislav Starčević (1,2), Ivan Milošević (1,2), Goran Damnjanović (1), Marko Ilić (1), Slaviša Zagorac (1), Aleksandar Lešić (1,2), Marko Bumbaširević (1,2) (1) Klinički centar srbije, Odeljenje traumatologije urgentnog centra, (2) Medicinski fakultet univerziteta u Beogradu Cilj: Prikaz upotrebe spoljašnjeg fiksatora po Mitkoviću u lečenju sklopetarnih povreda ekstremiteta. Materijal i metode: U Urgentnom centru Kliničkog centra Srbije u Beogradu, u periodu od 2007. do 2009. godine, operativno je lečeno 9 pacijenata, od toga 8 muškog i jedna osoba ženskog pola. Svi pacijenti su imali otvorene prelome II i III stepena sa destrukciom mekog tkiva i velikom kontaminaciom rane. Po primarnom zbrinjavanju u drugim ustanovama pacijenti su upućeni u našu ustanovu. Operativno lečenje je preduzeto unutar 2 do 4 dana (prosečno 3 dana) od povređivanja. Repozicija preloma uz upotrebu RTG aparata je predhodila stabilizaciji preloma sa ekstrafokalnim Mitkovićevim aparatom. Povrede su obuhvatile 4 potkolenice, 2 natkolnice, 2 nadlaktice i 1 stopalo. Rezultati: Prosečno vreme praćenja je bilo 3 godine (raspon od 2 do 4 godine) prosečno vreme srašćivanja potkolenica je bilo 4,5 meseca (od 3 do 6 meseci). Najveći broj komplikacija bila je infekcija oko klinova, u jednom slučaju došlo je do refrakture nakon skidanja fiksatora. Skraćenje noge od 1 do 2 cm zabeleženo je kod 2 pacijenta. Umereno smanjenje obima pokreta do 10º u susednim zglobovima zabeleženo je u 8 od 9 slučajeva. Zaključak: Upotreba spoljašnjeg fiksatora tipa Mitković kod otvorenih preloma II i III stepena nastalih sklopetarnim povredama obezbeđuje stabilnu fiksaciju i omogućuje rani rehabilitacioni tretman na odeljenju. Ovakav način lečenja predstavlja optimalan metod za zbrinjavanje otvorenih preloma sa ekstenzivnim destrukcijama mekog tkiva nastalih sklopetarnim povredama. Takođe mišljenja smo da umereno ograničenje pokreta u susednim zglobovima, kao i skraćenje ekstremiteta do 2 cm može biti prihvatljiva cena za izlečenje ovako teških povreda. e-mail: medicusbane@hotmail.com 117. Surgical treatment of nasal deformity in binder`s syndrome Ljubomir Panajotović (1), Rade Panajotović (2), Marko Panajotović (3) (1) Vocational medical college "Milutin Milankovic" Belgrade, (2) School of medicine, University of Belgrade, (3) Third Belgrade high school Binders Syndrome (Maxillo-Nasal Dysplasia, Nasomaxillary Hypoplasia) is a rare disorder primarily affecting the midface (nose and jaw). It is characterized by hypoplastic development of the midfacial skeleton. Individuals with Binder's syndrome have a characteristic, recognizable appearance. Affected individuals have hypoplastic mid-face profile with an abnormally short nose with short collumela, acute nasolabial angle, and flat nasal bridge, convex upper lip with broad philtrum, underdeveloped upper jaw, relatively protruding lower jaw and/or a 'reverse overbite' (or class III malocclusion). Many who have a severity of the disorder undergo plastic surgery or orthodontic treatment for cosmetic and/or functional problems. We present surgical treatment of nasal deformity of 18-year-old boy with Binder syndrome. His main problem was aesthetic, related to the appearance of the nose. Based on clinical examination and radiographic findings, the diagnosis of Binder syndrome was made. Among the proposed means for nasal dorsal augmentation and columellar lengthening an L-shaped iliac bone graft was selected. We used oral vestibular approach to form a pocket between two sheets of mucous membranes of future septum for placing modeled bone graft. In this way the desired dorsal and nasal tip height were achieved and, at the same time the nasal septum was formed. This is effectual use of this surgical approach for “Binder nose“ correction. In our experience, this technique has shown itself to be very good, given the possibility of guaranteeing adequate support while maintaining the natural appearance of the nasal dorsum, tip and columella. Using oral vestibular approach we avoided visible scars and possibility of graft protrusion through the skin. The lack of techniques that are linked to the rigidity and immobility of the bone graft is significantly reduced. Over a follow up period up to 3 years aesthetic and functional results are correct, and the patient is satisfied. e-mail:panajotovic@gmail.com 118. Vaginalne infekcije - najčešći razlog za ginekološki pregled u dispanzeru za žene Ljubica Milošević, Ivana Milanović, Jelena Jovanović Zdravstveni centar Bor, Ginekološko akušerska služba Vagina je cevast organ sa zatvorenim jednim krajem, obložene višeslojnim pločastim epitelom, kisele PH sa Doderlajnovim Gram+ anaeorbnom kao odbrambenim stanovnikom. U zavisnosti od životnog doba, menstruacije, trudnoće i dojenja, hormonskog statusa, stresa, lekova, seksualne aktivnosti, prirodni odbrambeni mehanizmi zaštite vagine od infekcije se menjaju. Od 2007. do 2011. godine u Dispanzeru za žene Zdravstvenog centra u Boru pregledano je 46.109 žena, prvi pregled 32.318 (70,09%), drugi pregled 13.791 ( 29,91%). Urađeno je 38.433 pregleda vaginalnog sekreta na grupu od kojih je 25.824 (67,19%) bilo pozitivno, to jest ukazivalo na vaginalnu infekciju. U istom periodu urađeno je 11.202 pregleda cervikalnog brisa sa ab, pozitivnih nalaza bilo je 2.903 (25,91%) i 3.949 cervikalnih briseva sa ab na chlamyidia trachomatis, mykoplasma hominis i urea plasma urealiticum i pozitivnih nalaza bilo je 1.401 (35,47%). Loš socio ekonomski status, promiskuitet, neznanje o seksualno prenosivim infekcijama i metodama zaštite, kao i neuspela samoterapija utiču danas da mnogo više žena poseti ginekologa zbog vaginalne infekcije no pre dvadesetak godina. Osamdesetih godina prošlog veka, po podacima nešto više od 25 % žena je bilo na ginekološkom pregledu zbog vaginalne infekcije. Na našem materijalu u poslednje četiri godine 67,19% žena poseti ginekologa zbog vaginalnih infekcija, a 35,47% odraslih žena je pozitivno na chlamyidiu trachomatis, mykoplasma homminis i urea plasmu urealiticum. Po nekim podacima smatra se da na nivou Srbije 4-12% odraslih žena ima ovu infekciju i 9-25% adolescentkinja. Rad na promociji zdravlja i njenom najvažnijem segmentu preventivi mora biti imperativ u radu svih ginekologa sa ciljem da se smanji broj vaginalnih infekcija, banalnih bakterijskih, kao i bakterijama sličnim i virusnim infekcijama. Ako tih infekcija bude manje biće i manji broj ginekoloških pregleda zbog vaginalnih infekcija i posledica koje mogu imati po repreduktivno zdravlje žene. e-mail: dumil019@ptt.rs 119. Politrauma - sve češći izazov jedinici hirurgije u regionalnom zdravstvenom centru Tatjana Milaćević (1), Ivana Janković (1), Vladislav Milićević (2), Ivica Milosavljević, Jasmina Diković (3) Zdravstveni centar Zaječar, (1) Služba opšte hirurgije, (2) Služba ORL i MFH, (3) Služba anestezije i reanimacije Politrauma je istovremena povreda više sistema organa što je praćeno gubitkom homeostaze organizma uz povećane fiziološke potrebe. Trauma je i najčešći uzrok smrti osoba mlađih od 40 godina (u industrijski razvijenim zemljama u saobraćajnom traumatizmu život izgubi jedna osoba na 10000 stanovnika). Politraumu prati bol, gubitak velike količine krvi, preraspodela tečnosti u organizmu, a što se često u kasnijoj fazi komplikuje sepsom i multiorganskom disfunkcijom. Zbrinjavanje povređene osobe može se podeliti u dve faze-prehospitalna (na mestu nezgode, te u toku transporta) i hospitalna-(u reanimacionoj ambulanti i u jedinici intenzivne nege). Takođe je, prema stepenu ugroženosti povređenog, potrebno razlikovati tri faze-prvi trenuci nakon povređivanja (povrede velikih krvnih sudova, srca, glave, kičmene mozdine), prvi sati (epiduralni, subduralni hematom, pneumotorax, povrede parenhimatoznih organa - jetra, slezina...), dve i više nedelja nakon povređivanja (borba protiv sepse i multiorganske disfunkcije). ZC Zaječar kao ustanova regionalnog tipa, sa jedinicom hirurgije, zbrinjava povređene osobe sa teritorija opštine Zaječar, Knjaževac, Boljevac, ali i sve one koji su povređeni u saobraćajnom traumatizmu na teritoriji našeg regiona. U toku godine desi se 5-10 teških povreda koje se mogu okarakterisati kao politraume prema gore navedenoj definiciji. Jedinica hirurgije pruža pomoć povređenima u prvim satima nakon povređivanja, a i kasnije do izlečenja. U radu će biti komentarisani naši rezultati poslednjih 5 godina, te postupak kod istovremenog povređivanja više osoba, dužina lečenja, komplikacije i mortalitet povređenih. Politrauma je sve češći izazov u regionalnim zdravstvenim centrima, zahteva timski rad, brzu, ali preciznu dijagnostiku, te potporu povređenom u smislu održavanja disajnih puteva, minutnog volumena, operativno lečenje pre ireverzibilne faze šoka, te koordinirani rad službe hitne pomoći, službe za anesteziju i reanimaciju, službe radiologije, transfuzije i drugih službi čije angažovanje zavisi od tipa povrede (ortopedija, ORL, MFH, neurologija...). e-mail: tanjam5555@gmail.com 120. Rizik od anestezije Miroslav Cokić Zdravstveni centar Zaječar, Služba za anesteziju i reanimaciju Cilj. U radu je prikazano hronološko nastajanje, proučavanje,moguće smanjenje rizika od anestezije i upoređenje Zdravstvenog centra Zaječar sa objavljenim studijama.. Anestezioloski rizik je multifaktorijalan i zavisi od interakcije anestezije, hirurgije i individualnih faktora bolesnika. Kao početak savremene anestezije uzima se 16.oktobar 1846, kada je William Morton u Massachusetts General Hospital u Bostonu prvi uspešno izveo narkozu sa etrom. Samo dve godine kasnije opisana je prva smrt koja se pripisuje anesteziji. To je bila 15-godišnja Hannah Greener. Umrla je tokom indukcije hloroforom 28. januara 1848. Prvu istragu smrti nastala anestezijom je objavio John Snov 1858. Od ovog datuma počinje da se prati, proučava, i ukazuje na postojanje rizika od anestezije. Snov je analizirao 50 smrtnih slučajeva koji su se dogodili tokom anestezije hloroformom. U to vreme, smrtnost se događala uglavnom kod zdravih pacijenata koji su imali male hirurške intervencije, što je ukazalo da je anestezija glavni uzrok smrtnosti. Naknadne studije prijavljenih smrti bolesnika koji su prolazili kroz velike hirurške procedure, pokazale su da je uzrok smrtnosti često bio multifaktorijalan. Pokusaji da se hirurške procedure sprovedu bez anestezije koristeci brzinu postupaka (da amputacija traje 30 sekundi) ili kompresija obe karotidne arterije koja dovodi do smanjenja cerebralne perfuzije zahtevali su puno hirurških asistenata zbog jakih bolnih senzacija. Hirurške procedure su bile praćene velikim smrtnim ishodom. Zato je razvoj anestezije bio najavljen kao veliko dostignuće moderne medicine koje je dozvoljavalo dalji razvoj hirurgije. Jedan od najranijih sistematskih pristupa rizika od anestezije nastao je 1935 godine, kada je Rut sastavio prvu studijsku anesteziološku komisiju koja je analizirala smrtne slučajeve nastale tokom anestezije. Od tada u periodu do 1980 godine urađeno je veliki broj različitih studija koje su ukazivale na postojeći rizik od anestezije. Od 1980 godine do danasnjih dana prikazan je veliki broj razlicitih studija anestezioloskog rizika koji je manji od jednog smrtnog ishoda na 10.000 operacija. Od 1990 do danas u Zdravstvenom centru Zaječar rizik od anestezije sveden je na broj objavljenih svetskih studija. Zaključak. Rizik vezan za anesteziju tokom poslednjih nekoliko decenija je drastično opao.U izuzetnim slučajevima se moze smrt pripisati anesteziji. Bolest pacijenta i lokacija hirurških procedura imaju veći uticaj na ukupan ishod smrtnosti nego anestezija. Sa ovim promenama u riziku od anestezije, anesteziolog se sada mora fokusirati na izboljšanju aspekta nege bolesnika. e-mail:mcokic@open.telekom.rs 121. Primena LCP ploča u lečenju komplikovanih preloma dugih kostiju,prikaz slučajeva Miroslav Tatić, Miodrag Jovanović, Dragoslav Božilović, Ana Tatić Zdravstveni centar Bor, Odeljenje za ortopedsku hirurgiju i traumatologiju Uvod/Cilj.LCP ploče su savremeni implantati, koji se danas koriste u svetu za osteosintezu. Prednost ovih implantata, je u većoj mogućnosti zbrinjavanja preloma, koji do sada nisu mogli biti zbrinuti na najadekvatniji način kao i proces srastanja kosti koji je sada brži i kvalitetniji. Namena ovih ploča je lečenje kominucija dijafiza i metafiza dugih kostiju, kao i kod osteoporotičnih kostiju gde je primećen i najveći broj komplikacija zarastanja. Radi se o kombinaciji 2 sistema osteosinteze: dinamičkog (kompresivnog) i zaključavajućeg (sistem unutrašnjeg fiksatora) Svrha ove tehnike je u minimalnom devitalizovanju tkiva tj.očuvanja periostalne cirkulacije koja se neminovno oštećuje klasičnim deperiostiranjem. Cilj ovog rada je da prikaže prednost lečenja preloma dugih kostiju ovom metodom. Materijal. Na ortopedskom odeljenju Borske bolnice tokom 2010 i početkom 2011 godine urađeno je 5 operacija (2 humerusa i 3 femura). Raspon starosne strukture pacijenata je od 36-71 godina, ravnomerna zastupljenost polova. Svi prelomi su bili zatvoreni, operacije su bile izvedene u uslovima OET i spinalne anestezije. Rezultati. Dobijeni rezultati iako u maloj seriji pokazuju prednost ove metode u smislu bolje stabilnosti, zarastanja preloma kao i bržeg funkcionalnog oporavka. Zaključak. Primena LCP ploča postaje suverena metoda u lečenju komplikovanih preloma dugih kostiju. Mora se imati u vidu njihovo indikaciono područje (najveći broj preloma ne zahteva primenu LCP ploča), zahtevnija hirurška tehnika kao i cena koja je veća od klasičnih DCP ploča. Ključne reči: LCP ploča, kominucija dijafiza i metafiza dugih kostiju e-mail:mtatic@ptt.rs 122. Učestalost carcinoma štitaste žlezde, kao uzgrednog nalaza, pri tretiranju benigne patologije T. Pejović, M. Lazarević, A. Lazić, P. Šutić Opšta bolnica Gornji Milanovac, Hirurška služba CILJ RADA: U radu se prikazuje učestalost karcinoma štitaste žlezde posle definitivne patohistološke analize preparata, a nakon operativnog lečenja promena koje su preoperativno smatrane za dobroćudne. Pri operativnom lečenju benignih promena štitaste žlezde (polinodozne strume, toksični adenomi, Mb Graves i dr.) i nakon definitivne patohistološke-analize konstatuje se i postojanje malignoma kao uzgrednog nalaza. Na Hirurškom odeljenju Opšte bolnice u Gornjem Milanovcu od 2008. do 2010. operisano je ukupno 77 pacijenata zbog benigne patologije štitaste žlezde. Od tog broja kod 9 pacijenata pri definitivnom pato-histološkom nalazu konstatovan je jedan od diferentovanih karcinoma štitaste žlezde (8 papilarnih i jedan folikularni). ZAKLJUČAK: Operativna taktika u rešavanju benigne patologije štitaste žlezde treba da se zasniva na što radikalnijem hirurškom pristupu tj. totalnoj tireoidektomiji kao metodi izbora. medisat@open.telekom.rs 123. Rekonstruktivnahirurgija opеčenih bolesnika – petogodišnja analiza lečenja u ZC Bor Igor Maljković Zdravstveni centar Bor Uvod: Multidisciplinarno lečenje opekotina dovelo je do znatnog smanjenja smrtnosti,ali i otvorilo nova pitanja estetske i funkcionalne rekonstrukcije opekotinom zahvaćenog dela tela. Osnovni cilj lečenja je rano operativno zatvaranje rane, prevencija lokalnih i sistemskih komplikacija i hipertrofičnih ožiljaka. Cilj rada: analiza i opis procedura koje se koriste u hirurškom lečenju opekotina Materijal i metode: u radu je analizirano lečenje 62 bolesnika sa dubokim opekotinama operisanih u ZC Bor u poslednjih 5 godina U rane rekonstruktivne procedure spadaju ekscizije opečenog tkiva i zatvaranje defekata direktnom suturom, režnjevima ili slobodnim transplantatima kože. U našem materijalu, za 5 godina hospitalizovano je 98 bolesnika sa opekotinama, od tog broja operisano je 62 i kod njih je inicijalno u 57 slučajeva defekt zatvaran slobodnim transplantatom kože po Tiršu, dok je lokalnim režnjevima zastvoreno 10% opekotinskih rana. Najmlađi operisani bolesnik imao je 2 a najstariji 89 godina. U 4 slučaja rađene su operacije u više akata, zbog ekstenzivnosti opekotina. Pravilna preoperativna evaluacija i izbor davajuće regije za transplataciju, kao i prioritet rekonstrukcija u odnosu na individualne zahteve esencijalne su za uspešan ishod lečenja. Najpre se leče funcionalne regije – pregibi zglobova, lice, šake, stopala, genitalije, a u daljem toku se pokrivaju i ostale opečene površine. Generalno, prioritet dajemo funkcionalnim potrebama. U cilju smanjenja ožiljaka sve opečene bolesnike operisali smo unutar prvih 7 dana od povrede. Operisali smo sve bolesnike sa opekotinama IIb i III stepena. Nekrozu kože uklanjali smo tangencijalnom ekscizijom u 55 bolesnika, dok smo kod ostalih radili skalpel eksicziju do fascije. Ablaciju transplatata kože i autotransplataciju radili smo u istom aktu. Dalje hirurško lečenje odlaže se do maturacije ožiljka, što može trajati kod dece i do 2 godine. Pre tog roka operacije se rade samo u slučaju funkcionalnih deficita, kada se radi popuštanje kontraktura. U ZC Bor koristili smo eksciziju ožiljka i direktnu suturu, „Z“ plastiku, graftove i režnjeve kože, za poboljšanje funkcije. Operisano je znatno manje bolesnika, njih 8, sa kontrakturama prstiju i aksile, sa dobrim funkcionalnim ishodom. Rezultati: svi bolesnici operisani su u prvih 7 dana od povrede, ukoliko je to opšte stanje dozvoljavalo. Operacije su rađene u uslovima opšte, spinalne ili regionalne anestezije. Na bolničkom lečenju smrtni ishod nastupi je kod 2 bolesnika, dok su ostali bolesnici otpušteni kući oporavljeni. Lečnje je trajalo od 14 do 46 dana, u proseku 22 dana. Zaključak: Zbog intenzivnog ožiljavanja, čestih zahvaćenosti više različitih regija i potrebe za izvođenjem većeg broja operativnih zahvata istovremeno rekonstruktivna hirurgija opečenih bolesnika je veliki izazov za ceo tim koji učestvuje u lečenju. Operativne tehike su brojne i treba uvek birati najjednostavniju koja daje dobar rezultat, a u slučaju dileme potrebno je konslutovati hirurga plastičara ili uputiti bolesnika na stacionarno lečenje u ustanovu u kojoj se takvo lečenje može obaviti. e-mail: igormaljkovic@yahoo.com 124. Rezultati i komplikacije totalnih proteza kuka u Subotici Vladimir Ristić, Miroslav Knežević, Mirsad Maljanović, Rodoljub Đurić Opšta bolnica Subotica, Odeljenje ortopedske hirurgije i traumatologije Uvod: Protetska zamena kuka je sve učestalija operativna procedura, zbog produženja životne dobi stanovništva, degenerativne izmenjenosti ovog zgloba i traume, uzrokovane najčešće bezazlenim padovima (češće u zimskim mesecima, na ledu) i saobraćajnim traumatizmom. U subotičkoj bolnici tokom 2009. godine je izvršeno 222 navedene operacije (25% od ukupnih): kod 147 pacijenata zbog osteortroze, reumatoidnog artritisa i nekroze glave femura, a kod 75 zbog preloma vrata femura. Cilj studije je da prikaže rezultate lečenja i komplikacije totalnih proteza kuka, prosečno godinu dana nakon operacije posterolateralnim pristupom. Materijal i metode: Sprovedena je retrospektivna studija kod 222 pacijenta sa ugrađenom totalnom protezom kuka, starosti 46-90 god. (prosečno 72), sa značajnijim učešćem pacijenata ženskog pola (59,9%). Analizirani su rezultati lečenja dobijeni: kliničkim pregledom, radiografskim snimcima i Harris Hip bodovnom skalom (HHS), te prikazane komplikacije i način njihovog lečenja. Rezultati: Prosečna preoperativna vrednost HHS iznosila je 24, a postoperativno 76. Zabeležen je samo jedan smrtni ishod u intrahospitalnim uslovima (0,45%), zbog kardiološke komplikacije. Najčešća intrahospitalna komplikacija lečenja bila je infekcija urinarnog trakta (kod 16 pacijenata), od kojih je kod 11 urinokulturom izolovana Escherichia coli. Pet pacijenata (2,3%) imali su gastrointestinalne tegobe, te je koprokulturom je izolovan Clostridium difficile. Kod 9 pacijenata (4,1%) zabeleženo je prisustvo 18 uzročnika dubokih infekcija rane: Staphyllococcus aureus, brisom izolovan kod 7 pacijenata, Streptococcus agalactiae kod 5, Enterobacter kod 3, Pseudomonas kod 2 i Acinetobacter kod jednog. 94% ovih bakterija bili su osetljive na Vankomycin, a rezistentne na cefalosporinske preparate koje su preoperativno dobijali. Duboka venska tromboza (kod 9 pacijenata) i veći sakralni dekubitusi (kod 5) su se retko događali. Komplikacije koje su mogle zavisiti od hirurga bile su: luksacija proteze kod 14 pacijenata (6,4%), 2 razlabavljenja proteze (0,9%) i 3 periprotetska preloma (1,4%). Reoperacija izvedena kod 10 pacijenata (4,5%): u svim slučajevima razlabavljenja i periprotetskih preloma, u dva slučaja luksabilne proteze, zbog dva slučaja nesanirane duboke infekcije izvršena je ekstrakcija proteze kuka, a kod jednog pacijenta izvršeno je odstranjenje većeg heterotopnog osifikata. Kod 25 pacijenata izvršeno je prišivanje tetive m. piriformisa, te kod njih nije došlo ni do jedne luksacije. Zaključak: Prosečni rezultati lečenja (HHS) ukazuju da su se pacijenti značajno funkcionalno oporavili nakon operativnog lečenja. Na našem uzorku smo zabeležili nizak intrahospitalni mortalitet i neurocirkulatorne komplikacije, ali relativno visok procenat luksacija proteza i infekcija. Posterolateralni pristup je konforan za operatera, ali nosi relativno visok rizik od luksacija, koji se može prevenirati šivenjem spoljašnjih rotatora kuka. Na uspeh lečenja i smanjenje komplikacija nakon protetske zamene kuka utiču: pravilan izbor pacijenta, preoperativna priprema, hirurška tehnika (pristup i orijentacija komponenti proteze), izbor antibiotika, antikoagulantna terapija, adekvatna nega rane, prevencija intrahospitalnih infekcija i rehabilitacija. Ozbiljne komplikacije ove operativne procedure nisu retke, (događaju se kod svakog šestog pacijenta, svaki dvadeset drugi zahteva ponovnu operaciju), ali se uspešno mogu prevenirati i lečiti. e-mail: ristic@tippnet.rs 125. Artroskopske procedure kolenog zgloba – hirurgija sa minimalno komplikacija Vladimir Ristić, Jovica Poznan, Mihajlo Vidanović, Mirsad Maljanović Opšta bolnica Subotica, Odeljenje ortopedske hirurgije i traumatologije Cilj: Artroskopija kolenog zgloba predstavlja minimalno invazivnu operativnu proceduru, koja pacijentima omogućavaju ranu rehabilitaciju, skraćuju vreme hospitalizacije i ima značajno manje komplikacija od artrotomskih operacija, te je cilj studije da prikaže rezultate i komplikacije, utvrdi etiologiju i godišnju incidencu povređivanja meniskusa i prednjeg ukrštenog ligamenta, među lečenim pacijentima u subotičkoj bolnici. Materijal i metode: Tokom 2010. godine izvršili smo 112 artroskopskih operacija na kolenom zglobu, kod 90 pacijenata: 75 muškog i 15 ženskog pola, starosti 16-47 godina (prosečno 27,1). Od toga: 52 parcijalne meniscektomije (41 medijalnog meniskusa i 11 lateralnog), 31 rekonstrukciju prednjeg ukrštenog ligamenta, pet ekstrakcija slobodnih zglobnih tela i 22 dijagnostičke artroskopije. Sproveli smo retrospektivnu studiju sa nivoom statističke značajnosti p<0,05 i analizirali podatke dobijene anketom, kliničkim pregledom, RTG i MRI dijagnostikom, pratili vreme hospitalitacije i povratka svakodnevnim aktivnostima, analizirali komplikacije, a rezultate ligamentoplastika objektivizirali Tegnerovom i Lysholmovom bodovnom skalom. Rezultati: Među uzrocima povređivanja dominirala je sportska trauma kod 77% ispitanika, a fudbaleri (aktivni i rekreativci) su činili 54% uzorka. Unutrašnji meniskus je povređivan 3,7 puta češće od spoljašnjeg. Muškarci su se povređivali 5 puta češće nego žene. Od 31 ligamentoplastike, samo tri su izvedene kod žena (9,7%). Incidenca dijagnostikovanih povreda prednjeg ukrštenog ligamenta i meniskusa iznosi 1 povreda na 2.500 stanovnika godišnje. Najteže komplikacije: infekciju i teže kontrakture kolenog zgloba nismo zabeležili ni kod jednog pacijenta. Postoperativni izliv bila je najčešća rana komplikacija kod 37% pacijenata, a nakon punkcije i/li fizikalne terapije kod samo 10% je perzistirao duže od mesec dana nakon operacije. Kod dva pacijenta zabeležen je neadekvatan položaj metalnih zavrtanja kojim je fiksiran graft, ali isti nisu imali ograničenje pokreta. Prosečna vrednost preoperativnog Tegner skora iznosila je 2,6, što je postoperativno korigovano na 6,8, a Lysholmove skale sa 57,3 na 91,8 (p<0,05). Trajanje hospitalizacije za artroskopije je iznosilo dva dana, a za ligamentoplastike 6 dana. Povratak svakodnevnim aktivnostima nakon meniscektomija dogodio se prosečno za 19 dana, a nakon rehabilitacije, pacijenti sa rekonstruisanim prednjim ukrštenim ligamentom vratili su se sportskim aktivnostima za 6,5 meseci. Zaključak: Mladi sportisti su najvulnerabilniji deo populacije za povrede kolena. Najrizičniji sport u Subotici je istovremeno i najmasovniji: fudbal, na kome se povredilo više od polovine svih operisanih pacijenata. Broj dijagnostikovanih povreda kolena i broj operativno lečenih pacijenata u Severnobačkom regionu je u porastu zbog: nesprovođenja preventivnih trenažnih procesa, kvalitetnije dijagnostike (klinički pregled, dijagnostička artroskopija i MRI), povećanog interesovanja ortopedskih hirurga za izvođenjem artroskopskih procedura i gostovanjem vrhunskih stručnjaka iz oblasti hirurgije kolena. Zbog odličnih početnih rezultata artroskopskih procedura i retkih komplikacija, subotički pacijenti kratkotrajno borave u bolnici i blagovremeno se vraćaju nerestriktivnim aktivnostima. Ključne reči: koleno, prednji ukršteni ligament, menikus, sportske povrede e-mail: ristic@tippnet.rs 126. "Scorpio" reviziona proteza kolena u lečenju deformantnih promena u reumatoidnom artritisu – prikaz slučaja M. Živković, Z. Šćekić , G. Milojković, D. Đorđević Vojna bolnica Niš, Odsek za ortopediju i traumatologiju hirurškog odeljenja UVOD. Reumatoidni artritis je sistemsko oboljenje vezivnog tkiva, zapaljenske prirode hroničnog progredijentnog toka, najranije se ispoljava na perifernim zglobovima. Proces ima hroničnu, progresivnu evoluciju sa tendencijom širenja i simetričnog rasporeda. Najčešće je u pitanju poliartikularno, simetrično oboljenje malih zglobova šaka i stopala, ali može biti zahvaćen bilo koji zglob ili vezivno tkivo raznih organa. CILJ RADA. Prikazati mogucnosti hirurškog lečenja promena na zglobu kolena revizionom protezom kolena. METOD RADA. Prikaz slučaja ugradnje totalkondilarne proteze kolena kod pacijentkinje obolele od RA sa degenerativnim promenama na zglobu kolena. REZULTAT RADA. Bolesnica je operisana početkom 2008. godine kada je ugrađena reviziona proteza kolena u primarnoj artroplastici. Postoperativni tok protekao uredno, rana zarasla per primam. Posle sprovredene rehabilitacije postignut odličan funkcionalni rezultat (ekstenzija kolena potpuna, fleksija moguca do 110 stepeni). Bolesnica pokretna bez upotrebe pomagala, bolova nema (period pracenja 3 godine). ZAKLJUČAK. Operativno lečenje degenerativnih promena zgloba kolena u RA primenom revizione proteze u primarnoj artroplastici kolena je metoda izbora koja daje dobre funkcionalne rezultate i podiže kvalitet zivota operisanog pacijena na viši nivo. e-mail: millhnis@gmail.com 127. Squamous cell carcinoma of the lower lip in elderly Ljubomir Panajotović (1), Rade Panajotović (2), Marko Panajotović (3) (1) Vocational medical college "Milutin Milankovic" Belgrade, (2) School of medicine, University of Belgrade, (3) Third Belgrade high school Cancer of the lower lip is the most frequent skin carcinoma of the head-neck region in the elderly. Radical surgery is the basic principle of the treatment. Patient`s general condition is the main obstacle to radical surgery. Our case presentation is an 85-year-old female with an ulcerative defect on the left side of here lower lip. Ulcer was painful with hard edges, with slightly bleeding with manipulation and saliva leaking. She denied numbness of the lips or chin. She had a history of heart problems and hypertension. Considering her age, heart disease and high risk of general anesthesia radical surgery was contraindicated in most hospitals. It was conducted radiation therapy, which has deteriorated the local status. On our first examination she had ulcerative defect of the left side of his lower lip including oral commissure and bucal mucosa extension for about 2-3 cm. The remainder of his oral cavity and pharyngeal examination was unremarkable. Biopsy was consistent with well-differentiated squamous cell carcinoma. There was no probable lymphadenopathy. Neck ultrasound scan and chest x-ray were negative. At the insistence of the family we accepted to do surgery under local anesthesia. A wide excision of two-thirds of the lower lip with cancer lesion, left commisura and cheek affected part was necessary. Reconstruction by combination of Karapandzic (on the right) and Bernard flap (on the left) was made. Dentures were left in place as the mold in prevention of microstomia. The operation was carefully planned and quickly carried out under local anesthesia in the presence of anesthesiologists. Postoperative course was regular. Dimensions of oral aperture and the quality of the lower lip enabled the patient to speak and feed normally, without pain and salivation. The absence of other solutions ordered the operation that will solve patient problems and allow her a decent life. e-mail:panajotovic@gmail.com 128. Primarna ugradnja endorpoteze kolena kod neobičnih deformiteta Danijel Milosavljević, Branimir Kraljević, Veljko Jovanović, Predrag Stošić, Boris Gluščević, Radomir Radivojević I.O.H.B. "Banjica" Beograd Neobični deformiteti kolena su izuzetno retki. Oni se rešavaju ili po samom otkrivanju (dijagnostikovanju) ili pacijenti izgube svaku nadu u izlečenje pošto većina ortopeda ni ne želi da pokuša operativno lečenje zbog čestih komplikacija. Cilj rada: pokazati mogućnost lečenja najtežih slučajeva ekstremnih (izuzetno neobičnih) deformiteta kolena, protezom kolena. Materijal i metode: retrospektivnim prikazom tri pacijenta pokazane su mogućnosti hirurškog lečenja kolena sa dezaksacijom, anatomskim deformitetom, poremećenim odnosima u zglobu i deficitom koštane mase na nivou kolena. Diskusija: prikazani slučajevi pokazuju da je moguće hirurško lečenje bolesnika sa zapuštenim deformitetom kolena primarnom endoprotezom kolena i proširuje terapijske granice iste. Zaključak: neobični deformiteti kolena su izazov za hirurga i dostupni su samo ortopedima sa velikim znanjem i iskustvom u oblasti ugradnje endoproteza. e mail: milosavljevicd@hotmail.com 129. Značaj respiratora kao mehaničke podrške ventilaciji kod poremećaja disanja centralnog porekla, prikaz slučaja Gordana Velojić, Slavica Milenković Zdravstveni centar Zaječar, Služba za anesteziju i reanimaciju Sažetak: Respiratorna insuficijencija je česta i ozbiljna komplikacija različitih bolesti i povreda i u velikom procentu zahteva primenu mehaničke ventilacije na osnovu kriterijuma za njenu primenu. Respiratorna insuficijencija teškog stepena predstavlja kritično umanjenu razmenu gasova, što neposredno ugrožava život, sve do smrti. Do pojave mehaničke ventilacije pluća bolesnici sa ovim poremecajem su umirali. Sada je to indikacija za primenu mehaničke ventilacije. Ona ne može da ukloni sve posledice insuficijentnih pluća t.j. neophodno je da još postoji izvestan minimum funkcije pluća da bi mehanicka ventilacija bila od pomoći. Tako održavamo razmenu gasova u toku vremena potrebnog za uklanjanje poremećaja koji je doveo do respiratorne insuficijencije. Simptomi respiratorne insuficijencije su: dispnea s tahipneom ili usporenim i disritmičnim disanjem; lepršanje nozdrva; korišćenje pomoćne disajne muskulature; cijanoza centralnog tipa; znojenje; psihomotorni nemir i dezorijentisanost, pospanost, sve do gubitka svesti, tahikardija ili bradikardija u terminalnoj fazi; arterijska hipertenzija, zatim hipotenzija i zastoj rada srca. Analiza gasova arterijske krvi pokazuje tešku hipoksiju s hiperkapnijom. Parcijalni pritisak kiseonika manji od 50 mmHg i ugljen-dioksida veći od 60 mmHg su indikacije za primenu mehaničke ventilacije pluća. U radu je prikazan bolesnik S.M. star 75 godina koji je kao hitan slučaj primljen i operisan zbog perforacije UBD (ulcus bulbi duodeni), nakon čega je lečen narednih mesec dana u Odeljenju hirurške intenzivne nege za koje vreme je čak 7 puta bio intubiran ponovo, zbog neophodne mehaničke potpore ventilacije. Iz operacione sale i izašao u 12 i 40 na spontanom disanju da bi u 16 i40 prestao da diše i ponovo intubiran i bio na mehaničkoj ventilaciji i nakon toga u 7 navrata ispunjavao kriterijume za skidanje sa respiratora da bi posle nekoliko dana ponovo imao TIA (tranzitorni ishemiski atak) i vraćan na mehaničku ventilaciju. Posle 30 dana je napustio HOIN (hirurško odeljenje intenzivne nege) i sada, posle godinu dana, je živ. Cilj rada je ukazivanje na neophodnost mehaničke potpore disanja u najrazličitijim stanjima koja dovode do respiratorne insuficijencije i direktno ugrožavaju život bolesnika e-mail: velojic@ptt.rs
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
| [ Program ]
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
