XXIII Timočki medicinski dani :::
Sažeci radova - Hirurgija

Uspešnost lečenja malignih tumora dojke u velikoj meri zavisi od stadijuma bolesti u kojem lečenje započinje. Dok se, sa jedne strane, raznim programima ranog otkrivanja karcinoma dojke borimo da lečenje započnemo u što ranijoj fazi, s druge strane suočavamo se sa nizom zabluda o malignoj bolesti i odbijanjem ili odlaganjem lečenja i u simptomatskim fazama.
U radu je analizirana simptomatologija, starosna struktura, kao i izgubljeno vreme do prvog lekarskog pregleda dojki 680 žena i 8 muškaraca koji su se javili u onkološki dispanzer u trogodišnjem periodu 2001/2003 god. Najveći broj pregledanih, 55,6%, javilo se zbog određenih tegoba vezanih za dojku, dok su ostale žene pregledane u okviru kontrolnih ili sistematskih pregleda. Kod asimptomatskih žena, u 1,1% patohistološki je verifikovan karcinom. Najčešće pominjan simptom (43,6% svih simptoma), sa prosečnim izgubljenim vremenom od 9,2 meseca, bio je bezbolan čvor u dojci, pri čemu je u 34,1% slučajeva patohistološki verifikovan karcinom. Žene su se najbrže javljale na pregled zbog bola i crvenila dojke (prosečno za 4 dana), pri čemu nije dijagnostikovan ni jedan karcinom. U analiziranom periodu, patohistološki je verifikovano 69 karcinoma dojke (10% pregledanih), i to najviše (26,1%) u stadijumu IIA. U istom periodu, konzilijarno odluku za PH verifikaciju i lečenje (ne računajući klinički jasne benigne tumore), odbilo je ili odložilo za više od 6 meseci 39 žena (36,1 % onih kojima je operacija predložena).
Rezultati ove analize impliciraju neophodnost energične i kontinuirane akcije na podizanju nivoa zdravstvene svesti, kao i razbijanju niza zabluda vezanih za karcinom dojke.

42.
DRENAŽA SUBHEPATIČNOG PROSTORA U LAPAROSKOPSKOJ HOLECISTEKTOMIJI PERIOD 1999. GOD. - 2003. GOD.
Ljubiša Narodović, Marija Kero i saradnici
Zdravstveni centar Zaječar, Odeljenje opšte hirurgije

Laparokopska holecistektomija je jedan od izbora za operativno rešavanje holecistolitijaze. Analizom po godinama (1999.god.-2003.god.) na našem odeljenju je sve veći udeo laparoskopskih holecistektomija u odnosu na klasičnu holecistektomiju. U ovom petogodisnjem periodu ukupno je urađeno 1110 holecistektomija, 455 -klasičnom metodom i 655 - laparoskopskom metodom. Svih 655 pacijenata podvrgnutih laparoskopskoj holecistektomiji su obrađeni i sačuvani u bazi podataka hirurškog odeljenja, ZC u Zaječaru.
U ovoj prospektivnoj studiji su obrađeni faktori drenaže subhepatičnog prostora (uzrici). Tokom ispitivanog perioda je urađeno 61 drenaža. Analizom po godinama 1999.-1, 2000.-3, 2001.-3, 2002.-19, 2003.-35. Ukupno procentualno udeo je 9,31% drenaža u odnosu na na urađeni broj laparoskopskih holecistektomija. Kao najčešći uzroci se nalaze: peroholecistitis (različiti stepeni flegmonoznog, gangrenoznog i fibroznog upalnog procesa, različiti stepeni krvavljenja, arteficijelno otvaranje ž. kese. Veliki udeo u procentu intaraoperativnih komplikacija, drenaža pa čak i konverzija ima preoperaitvna dijagnostika, starost i opšte stanje pacijenta kao i veština hirurga.

43.
DHS U LEČENJU PRELOMA GORNJEG OKRAJKA BUTNE KOSTI
Novica Lučić, M. Veljković, N. Pavlović, D. Jovanović, Ž. Ilić, B. Živković
Zdravstveni centar Zaječar, Ortopedsko-traumatološka služba

Prelomi gornjeg okrajka femura predstavljaju značajan problem svake traumatološke službe. Incidenca ovih preloma značajno raste nakon 70 godina starosti. Prelomi su češći u žena nego u muškaraca. Najnoviji stav traumatologa u svetu je da se ovi prelomi rešavaju operativnim putem, zato što je: lakša medicinska nega, brža mobilizacija, smanjen mortalitet. DHS metodom dobija se početna kompresija na mestu preloma, nakon postavljanja klina, a ploča uz dijafizu neutrališe sile smicanja. Na našem odeljenju ugrađena su 84 DHS-a u periodu od 1998. do 2004. Prosečna starost pacijenata bila je 72.5 godina. Najmlađi pacijent je imao 35 godina, a najstariji 89godina. Operisano je: 67 pacijenata sa intertrohanternim prelomom, 12 pacijenata sa prelomom vrata butne kosti i 5 pacijenata sa subtrohanternim prelomom femura. Komplikacije su češće kod pacijenata sa intertrohanternim prelomom.
Ovom metodom postiže se dinamička i stabilna fiksacija preloma koja omogućava ranu mobilizaciju pacijenata i smanjuje postoperativne komplikacije.

44.
PRAĆENJE INCIDENCE I PREVALENCE BOLNIČKIH INFEKCIJA NA UROLOŠKOM ODELJENJU Z C ZAJEČAR U PERIODU OD 1999. DO 2003. GODINE
Dušica Mihailović, Miroljub Marinković
Zdravstveni centar Zaječar, Služba preventivne medicine i urološka služba

Cilj rada je da prikaže rezultate petogodišnjeg rada tima za praćenje bolničkih infekcija (B.I.) na Urološkom odeljenju.
Praćena je stopa incidence i to metodom kontinuiranog rotirajućeg nadzora i stopa prevalence rađena studijom preseka stanja. Zabeležen je pad stope incidence od 11,8% (1999.g.) na 6,0% (2002.g.) i nagli skok 2003.g. na 9,0% što govori u prilog pogoršanja uslova rada na ovom odeljenju.
Naime 2003.g. Urološko odeljenje nije imalo prostor za izolaciju prljavih, odnosno pacijenata inficiranih rezistentnim sojevima mikroorganizama, već su sve intervencije rađene u jednom previjalištu, a smeštaj pacijenata bio na jednom mestu. Stopa prevalence se kreće od 20,0% za 1999 g. do 4,8% 2003. godine.
Upornom edukacijom zdravstvenih i pomoćnih radnika na ovom odeljenju je postignut zapažen pad stope incidence i prevalence bolničkih infekcija.

45.
ENDOSKOPSKE HIRURŠKE INTERVENCIJE NA UROLOGIJI U PERIODU OD 2000 – 2004. GODINE
Vladan Radojević, Miroljub Marinković, Radoš Žikić, Zvonimir Adamović
Zdravstveni centar Zaječar, Urološka služba

Uvod: Specifičnost urologije u odnosu na druge oblasti hirurgije jeste rad u endoskopskoj sali, tj. visok procenat endoskopskih hirurških intervencija u odnosu na ukupan broj uroloških operacija. Suverena endoskopska operativna metoda jeste transuretralna resekcija. Ovim metodom danas zbrinjavamo: benignu hiperplaziju prostate, karcinom prostate, suženje vrata mokraćne bešike i tumore mokraćne bešike, a ređe kalkulozu prostate, apsces prostate, intravezikalnu stenozu ostiuma uretera, ureterocele, Huner-ov ulkus itd.
Cilj: Prikaz operisanih u odnosu na pol, starost, mesto stanovanja, PH nalaz, komplikacije, procenat recidiva.
Materijal i metode: Korišćeni podaci dobijeni su obradom istorija bolesti, operativnog protokola urološke službe i PH izveštaja u periodu od 2000. do 1. septembra 2004 godine.
Rezultati: U navedenom periodu transuretralnom resekcijom operisano je 223 pacijenta. 111 pacijenata operisano je od tumora mokraćne bešike, urađeno je 100 resekcija prostate (BPH i karcinoma) i 12 resekcija vrata mokraćne bešike (skleroza).
Zaključak: Transuretralna resekcija zbog svojih prednosti u odnosu na otvorenu hirurgiju, od kojih su najvažnije manja invazivnost i mortalitet, značajno skraćen postoperativni tok i manji procenat komplikacija, zauzima značajno mesto u savremenoj urologiji.

46.
TRANSURETRALNE RESEKCIJE KAO ENDOUROLOŠKE PROCEDURE NA UROLOGIJI U PERIODU OD 2000-2004.
Vladan Radojević, Miroljub Marinković, Radoš Zikič, Zvonimir Adamović
Zdravstveni centar Zaječar

Uvod: Specifičnost urologije u odnosu na druge oblasti hirurgije jeste rad u endoskopskoj sali, tj.visok procenat endoskopskih hirurških intervencija u odnosu na ukupan broj uroloških operacija. Suverena endoskopska operativna metoda jeste transuretralna resekcija. Ovom metodom danas zbrinjavamo: benignu hiperplaziju
prostate, karcinom prostate, suženje vrata mokraćne bešike i tumore mokraćne bešike, a ređe kalkulozu prostate, apsces prostate, intravezikalnu stenozu ostiuma uretera, ureterocele, Huner-ov ulkus itd.
Cilj: Prikaz operisanih u odnosu na pol, starost, mesto stanovanja, PH nalaz, komplikacije, procenat recidiva.
Materijal i medote: Korišćeni podaci dobijeni su obradom istorija bolesti, operativnog protokola urološke službe i PH izveštaja u periodu od 2000. do 1. septembra 2004.godine.
REZULTATI: U navedenom periodu transuretralnom resekcijom opreisano je 223 pacijenta. 111 pacijenata operisano je od tumora mokraćne bešike, urađeno je 100 resekcija prostate (BPH i karcinom) i 12 resekcija vrata mokraćne bešike (skleroza).
Zaključak: Transuretralna resekcija zbog svojih prednosti u odnosu na otvorenu hirurgiju, od kojih su najvažnije manja invazivnost i mortalitet, značajno skraćen postoperativni tok i manji procenat
komplikacija, zauzima značajno mesto u savremenoj urologiji.

47.
ANALIZA ČETVOROGODIŠNJEG MATERIJALA OPERISANIH PACIJENATA TUMORA GORNJEG I DONJEG UROTELA (TGU I TDU)
Ninoslav Dimitrijević, Živorad Didić, Biljana Paraskijević, Biljana Kazimirović
Zdravstveni centar Negotin

Analizirali smo ove tumore zbog specifičnosti negotinske opštine da je ona endemsko žarište BEN i da se na to dodaju superponirajući činioci: višedecenijsko prisustvo hemijskog zagađenja iz IHP Prahovo, ekološka katastrofa Timoka piritom i drugim otpadnim noksama iz TRB Bora i Majdampeka, prisustvo Dunava kao akumulacije zagađivača iz cele Evrope, močvarni teren koji je isušen tek u skorije vreme.
zaključili smo da su brojniji TDU, nešto je više obolelih muškaraca, slične životne dobi u odnosu na žene, znatno su brojniji tumori nižeg malignog potencijala, više je obolelog seoskog stanovništva, ali u odnosu na broj stanovnika, morbididtet je sličan.

48.
KARAKTERISTIKE I LEČENJE OPEKOTINA ZADOBIJENIH NEUTRALNOM ELEKTRODOM DIJATERMIJE
Igor Maljković, Dragoslav Božilović
Zdravstveni centar Bor, Hirurško odeljenje

Uvođenje elektrokautera u operacione sale omogućilo je elegantnije i brže izvođenje hirurških zahvata, a danas se mnoge hirurške grane bez dijatermije ne mogu ni zamisliti. Ispravnost uređaja mora biti apsolutna, pa se čak i tada, na mestu kontakta neutralne elektrode sa kožom mogu intraoperativno zadobiti opekotine, što se, u zavisnosti od autora i zemlje dešava u 0,03-0,28% slučaja. U ZC Bor je tokom 2004 uočena jedna takva komplikacija , na oko 1000 operacija.
Kako je opekotina zadobijena elektrodom u suštini elektrokucija, njena je karakteristika znatna dubina – to su opekotine drugog B i trećeg stepena, jasno ograničenih; ivica, oblika korišćene elektrode. Najčešće se bolesnik po buđenju iz anestezije ne žali na bol u predelu opekotine, već se ona konstatuje u trenutku skidanja elektrode i transporta.
Lečenje je hirurško i izvodi se onog trenutka kad opšte stanje bolesnika bude dovoljno dobro da omogući još jedan uvod u anesteziju i hirurški zahvat, a idealno između trećeg i petog dana po povredi.
Sa odgovarajućeg donornog mesta potrebno je uzeti odgovarajuću količinu autotransplantata kože po Tiršu. Davajuća regija zbrine se uobičajeno. Nekroza se zatim tangencijalno (laminarno) ekscidira maksimalno otvorenim Hambi nožem do pojave tačkastog krvarenja. Ukoliko postoji jače krvarenje potrebno ga je zaustaviti dijatermijom, maksimalno poštedno. Na tako dobijenu ranu aplikuje se AT kože i zavije petoslojnim zavojem. Antibiotik se ordinira po brisu.
Ukupno bolničko lečenje najčešće ne prelazi 10 do 15 dana, a konsolidacija AT nastupa za par meseci.

49.
PRIKAZ SLUČAJA: REKONSTRUKCIJA BILATERALNE ANOTIJE AUTOLOGNIM TRANSPLANTATOM REBARNE RSKAVICE
Igor Maljković, Jefta Kozarski, Ljubomir Panajotović
Vojnomedicinska akademija Beograd, Klinika za plastičnu hirurgiju i opekotine

Bilateralne anotije su retke urođene anomalije često praćene nepostojanjem otvora spoljašnjeg ušnog kanala i malformacijama razvoja srednjeg uva. Unutrašnje uvo, uglavnom, nije zahvaćeno.
Otvaranju meatusa spoljašnjeg ušnog kanala prethodi rekonstrukcija ušne školjke. U prvom aktu se implantira rskavica jedne strane. U drugom aktu se otvara spoljanšnji ušni otvor rekonstruisane uške i, simultano, implantira modelovana rskavica kontralateralno. U trećem aktu se otvara i drugi spoljašnji ušni otvor i vrši separacija aurikula. Rekonstrukcija može se započeti već sa pet godina starosti.
Kod opisanog slučaja, rekonstrukciji ušnih školjki prethodilo je otvaranje meatusa, a bolesnik je bio star 10 godina, te se pristupilo simultanoj rekonstrukciji obe uške modifikovanom metodom Tanzera.
Na prijemu bolesnika konstatovani su artificijalno obostrano otvoreni spoljni ušni kanali uz brojne hipertrofične ožiljke, kao i potpuno odsustvo rskavičavog skeleta i kožnog pokrivača ušne školjke, obostrano. Planiranje potrebne dužine i veličine rebarne rskavice izvedeno je prema silikonskom modelu. Autotransplantata rskavice uzet je sa rebarnog luka i modelovan u željeni oblik. Preparisano je ležište za skelet. Formiranje kožnog "džepa" obavljeno je tako da je sačuvan subdermalni vaskularni pleksus i u tako dobijeni prostor implantiran je autotransplantat rskavice. Učvršćivanje skeleta uva izvedeno je vertikalnim madrac šavovima. Korišćena je aktivna drenaža. U postoperativnom toku nije bilo komplikacija
Drugi akt operacije je izveden šest meseci posle prvog. U tom aktu odvojene su ušne školjke od mastoida, a zaostali defekt kože retroaurikularno rekonstruisan je transplantatom kože.
U daljem postoperativnom toku došlo je do izražene ožiljne reakcije , zbog koje se bolesnik javio dva meseca kasnije. Treća operacija bila je korektivna, zbog izmenjenog položaja leve neoaurikule. U donjem polu uške, retroaurikularno, isplaniran je lokalni triangularni transpozicioni kožni režanj i isti takav u gornjem polu aurikule, preaurikularno. Režnjevi se transponuju po principu dvostruke "Z" plastike čime je cela aurikula rotirana do adekvatne pozicije. Bolesnik je otpušten posle 10 dana.

50.
INDEKS SISTOLNOG PRITISKA NA ČLANKU (ASPI) – KLINIČKI STANDARD ZA DIJAGNOSTIKOVANJE OKLUZIVNIH OBOLJENJA PERIFERNIH ARTERIJA
Žaklina Damnjanović, Dragica Rondović, Rade Kostić
Zavod za specijalizovanu rehabilitaciju "Gamzigrad", Gamzigradska Banja

Uvod: Claudicatio intermittens (CI) se dugo smatrala osnovnom manifestacijom obliterantne arterioskleroze (OA). Međutim, sve je više studija koje potvrđuju da mnogi oboleli od OA nemaju nikakve simptome, dok drugi imaju simptome koji su drugačiji od CI.
Cilj: Prikazujemo slučaj pacijentkinje stare 50 godina koja je upućena u našu ustanovu radi EMNG donjih ekstremiteta zbog bolova u slabinskom delu kičmenog stuba i osećaja trnjenja duž obe noge. Do dolaska na pregled lečena je je NSAIL u toku dva meseca, bez značajnog poboljšanja. Urađen EMNG nalaz je bio uredan, ali je pri palpaciji pedalnih arterija utvrđeno odsustvo pulsa te je urađeno ispitivanje ASPI koje je pokazalo izraženu ishemiju donjih ekstremiteta. Pacijentkinja je odmah upućena vaskularnom hirurgu i nakon dalje angiografske obrade dijagnostikovan je Mb. Leriche, a pacijentkinji je ubrzo urađena operativna rekonstrukcija krvnih sudova (aortobifemoralni by pass).
Zaključak: Naša pacijentkinja nije imala CI kao klasičan simptom okluzivnog oboljenja od kojeg je bolovala. Niska osetljivost IC-a za OA može doprineti neraspoznavanju obliterantne arterioskleroze u opštoj medicinskoj praksi, te se stoga zalažemo za širu primenu neinvazivnog, jednostavnog ispitivanja ASPI koje 95 % osetljivo i 99 % specifično za angiografski dijagnostikovanu perifernu obliterantnu arteriosklerozu.